ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΤΡΙΝΑ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΟΝ ΧΡΗΣΤΟ ΔΑΝΤΗ

Όταν πρότεινα στον αρχισυντάκτη μου να πάρουμε μια συνέντευξη από τον Χρήστο Δάντη, φάνηκε αρκετά επιφυλακτικός. "Χμ, δεν ξέρω. Θα μπορούσαμε να βρούμε κάποιον που να ταιριάζει περισσότερο στο στιλ του περιοδικού" ...και άλλα τέτοια. Το ξανασυζήτησα με τον «εκδότη» μας, και η απάντησή του ήταν καταφατική: «Φυσικά και να προχωρήσεις» και συνέχισε λέγοντας:«Το περιοδικό δεν έχει συγκεκριμένο στιλ και ποτέ δεν απορρίπτουμε κανέναν και τίποτα».

Έτσι, αποφασίστηκε να πραγματοποιήσουμε τη συνέντευξη, αλλά ο αρχισυντάκτης επέμενε να είμαστε πολύ προσεκτικοί στις ερωτήσεις που θα κάναμε. Έγιναν οι απαραίτητες συνεννοήσεις και, αφού παρακολουθήσαμε το πρόγραμμά του, βρεθήκαμε στο καμαρίνι του, αρκετά μπερδεμένοι και με μεγάλο τρακ. Ευτυχώς υπήρχε το... σωσίβιο! "Είστε από τον Κυβερνοχώρο;" ρώτησε. "Όχι, από τους Κυβερνογράφους", απαντήσαμε κι άρχισε η συζήτηση για το "κοινό θέμα", αφού είχε σπάσει ο πάγος. Πήραμε θάρρος λοιπόν και προχωρήσαμε:

Ποιο είναι το μήνυμα που θέλεις να περάσεις στον κόσμο με τα τραγούδια σου;

Προσπαθώ να συμβάλω στην εξέλιξη της ελληνικής μουσικής με το δικό μου τρόπο. Κατά βάση, με το ροκ ήχο που γνωρίζω και από τον οποίο έχω τα περισσότερα ακούσματα. Όπως ξέρουμε, η Ελλάδα μουσικά δε συμμετέχει στα διεθνή δρώμενα με τους ίδιους ρυθμούς. Θα ήθελα οι ρυθμοί αυτοί να είναι ταχύτεροι.

Είσαι ικανοποιημένος ως καλλιτέχνης απ’ αυτό που κάνεις;

Προσπαθώ πάντα να κάνω σωστά αυτό που κάνω. Σ’ αυτό το σημείο είμαι ικανοποιημένος. Τώρα, όσον αφορά τα μουσικά, είμαι πολύ κοντά σ’ αυτό που ήθελα να κάνω, σ’ αυτό που είχα φανταστεί, σχεδόν το αγγίζω.

Τι ήταν αυτό που είχες φανταστεί;

Να προσφέρω κοινωνικό έργο με τη μουσική μου. Αυτό είχα φανταστεί ήδη από τα δεκαεφτά μου, όταν άρχισα ν’ ασχολούμαι με τη μουσική. Την προσφορά στο κοινωνικό σύνολο. Ακόμα και το να δώσεις στους άλλους μισή ώρα που θα ευχαριστηθούν είναι πολύ σημαντικό, ιδιαίτερα σ’ αυτούς τους καιρούς. Ένα χαμόγελο… Το ότι στο δρόμο μου λένε απλώς "γεια σου, Χρήστο". Αυτά είναι πράγματα που με ικανοποιούν.

Ο καινούριος σου δίσκος σηματοδοτεί μια στροφή στην καριέρα σου;

Όχι. Απλώς προσπαθώ να δω πώς θα ήταν αυτά τα τραγούδια αν κάποιος τα έγραφε σήμερα. Έδωσα ένα ροκ άκουσμα σε τραγούδια που τα ξέραμε από παιδιά και τα ακούγαμε μόνο στις εθνικές γιορτές από τις ντουντούκες στα σχολεία, ώστε να μπορέσουν να τα δεχτούν και οι πιο νέοι. Ας πούμε ότι προσπαθώ να… διαιωνίσω το είδος!

Ποια ήταν τα άτομα που είχες ως πρότυπα στην εφηβική σου ηλικία; (Εννοώ τόσο μουσικά όσο και γενικότερα προσωπικότητες απ’ όλα τα πεδία).

Μουσικά, τα πρότυπά μου ήταν από κάθε χώρο της μουσικής, είτε ροκ είναι αυτή είτε σόουλ είτε οτιδήποτε άλλο: Παράδειγμα οι Deep Purple, ο Stevie Wonder, o Prince… Τώρα από προσωπικότητες μου άρεσε ο Jim Morrison ως ποιητής, ο Ginsberg, ο Whitman, o Rimbaud. Α! Κι από τους Έλληνες αγαπώ πολύ τον Καρυωτάκη. Μου έκανε εντύπωση ο μηδενισμός του και το γεγονός ότι η ζωή του ήταν σαν μια διαρκής ακροβασία πάνω σ’ ένα τεντωμένο σκοινί.

Εσύ πιστεύεις ότι λειτουργείς ως πρότυπο για τους σημερινούς εφήβους;

Όχι. Ποτέ δε θέλησα να γίνω πρότυπο, γιατί τα πρότυπα ποτέ δεν πρέπει να κάνουν λάθη. Κι εμείς είμαστε άνθρωποι και ως άνθρωποι κάνουμε πολύ συχνά λάθη. Το μοναδικό πράγμα στο οποίο θα ήθελα ίσως να με μιμηθούν όσοι νέοι ασχολούνται με τη μουσική είναι σ’ αυτό που κάνω: Μελετώ πολύ πριν τραγουδήσω και γενικά είμαι προσεκτικός.

Τι συμβολίζει για σένα το καλλιτεχνικό σου όνομα;

Να σας πω. Ο αδερφός μου, που είναι ηθοποιός και ποιητής -λέγεται Σάββας Αξιώτης- είχε ανεβάσει μια θεατρική παράσταση που είχε μέσα αποσπάσματα από τη Θεία Κωμωδία του Dante Alighieri. Εγώ τότε, είχα τόσο πολύ εντυπωσιαστεί απ’ αυτό που στη σχολική μου τσάντα έγραψα "Dante"… Γι’ αυτό και στο σχολείο με φώναζαν έτσι… Όταν λοιπόν επρόκειτο να συνεργαστώ με τον Γιώργο Χατζηνάσιο, με ρώτησε πώς με λένε και συνειρμικά είπα "Δάντης"…

Μια και μιλούσαμε πριν για τα... internetικά, τι ψάχνεις συνήθως όταν μπαίνεις;

Βασικά ψάχνω πράγματα που έχουν σχέση με τη μουσική. Σε μαγαζιά με μουσικά όργανα, κάποιες Web σελίδες καλλιτεχνών, για ενημέρωση κτλ.

Στο ΙRC μπαίνεις;

Καμιά φορά ναι. Θέλω να δω τι λένε. Και για να πω την αλήθεια, ποτέ δεν κατάλαβα. Απλώς παρατηρώ.

Αυτό ισχύει γενικότερα για τα πράγματα που συμβαίνουν γύρω μας; Είσαι παρατηρητής;

Ναι. Παρατηρώ αρκετά ένα χρονικό διάστημα και "χτυπάω" στην κατάλληλη στιγμή.

Τι σ’ ενοχλεί περισσότερο γύρω μας;

Η ημιμάθεια. Όχι η αμάθεια, γιατί καμιά φορά αυτή μπορεί να βγάλει πολύ καλό αποτέλεσμα, αυθόρμητο. Η ημιμάθεια όμως είναι επικίνδυνη, γιατί σε κάνει να μιλάς για πράγματα που δε γνωρίζεις στην πραγματικότητα. Μ’ ενοχλεί πολύ η ημιμάθεια στη μουσική, στην κουλτούρα γενικότερα. Επίσης το στημένο, το "προμελετημένο".

Αυτό δεν έρχεται σε αντίθεση μ’ αυτό που έλεγες πριν, για την προετοιμασία; Εξάλλου κι όταν κάποιος παρατηρεί για να επέμβει σε κάποια στιγμή, έχει "προμελετήσει" την κίνησή του…

Ναι, ακριβώς. Αλλά η κίνηση που θα κάνεις πρέπει να είναι αυθόρμητη. Εγώ ασχολήθηκα με τη ροκ μουσική ακριβώς γιατί έχει αυτό το στοιχείο του "χύμα". Αυτό άλλωστε χαρακτηρίζει και όλο τον 20ό αιώνα.

Η πολιτική;

Δε μ’ ενδιαφέρει. Η πολιτική έχει καταντήσει όπως το ποδόσφαιρο: όποιο κόμμα δώσει τα περισσότερα χρήματα, εκεί πάει ο καθένας.

Τι πιστεύεις ότι έχουν να δώσουν οι σημερινοί καιροί;

Δεν πιστεύω ότι υπάρχει κάτι που μπορούν να δώσουν. Γενικά υπάρχει ένα φοβερό αδιέξοδο σ’ όλο τον κόσμο. Στη μουσική, υπάρχει μια τάση για "back"… "back to the seventies, back to the sixties…" κτλ. Και τώρα με το ρέιβ, το τρανς και όλα αυτά τα μουσικά ρεύματα, βλέπουμε μια κρίση που βέβαια είναι γενικότερη, σε όλα τα πεδία… Αυτό που θέλω να πω είναι ότι η ελληνική μουσική, τουλάχιστον σ’ ένα 50%-60%, είναι αυτή τη στιγμή η πιο ξεκάθαρη μέσα στα μουσικά δρώμενα. Πιο σαφής…

Η ώρα περνάει… Το πρόγραμμα εκεί έξω συνεχίζεται. Κι ο Χρήστος πρέπει να ξαναβγεί σε λίγο. Κρίμα, γιατί θα θέλαμε να πούμε πολύ περισσότερα πράγματα. Κάναμε μια μικρή κουβέντα βγαίνοντας από το μαγαζί. Αρχικά, είχαμε τις αμφιβολίες μας. Συναντήσαμε έναν καλλιτέχνη που μας μίλησε γενικά για τη δουλειά του. Ωστόσο, μας ξεδίπλωσε τον εαυτό του, τις ανησυχίες του, τις αναζητήσεις του, την παιδεία του, τις επιθυμίες του, τις ευαισθησίες του. Συναντήσαμε τον άνθρωπο πίσω από τη βιτρίνα…

"Τ’ αστέρια τρεμουλιάζουνε καθώς
το μάτι ανοιγοκλεί προτού δακρύσει…"

... όπως λέει και ο αγαπημένος του ποιητής !