ΚυβερνοΓράφοι: Τεύχος 3 Σελίδα 4

Μία Απόλυτα Άχρηστη Ιστορία


Από τον Κορόνη Επαμεινώνδα.


Ήξερε ότι θα ήταν μια δύσκολη βραδιά, μια από τις βραδιές που φροντίζεις να ξεχνάς.Τη στιγμή που έβγαινε από τη λιμουζίνα του, τον τύφλωσαν τα φλας των φωτογράφων ενώ με μια κίνηση έγνεψε προς τους δημοσιογράφους πως δε θα έκανε δηλώσεις.Αυτοί όμως με επιμονή τον βομβάρδιζαν με ερωτήσεις, έπεφταν ο ένας πάνω στον άλλον και όλοι μαζί γίνονταν ένα με τον αστυνομικό κλοιό που προστάτευε τον υπουργό.Έβαζαν μπροστά τα μικρόφωνα και ξεφώνιζαν καθώς εκείνος τους προσπερνούσε με έναν μικρό ελιγμό.Βαρύς, σκεπτικός και σίγουρα διστακτικός μπήκε στο κτίριο της Βουλής και χαιρέτησε το προσωπικό που τον υποδέχτηκε.

- Πώς πάει ρε παιδιά;
Ρώτησε μάλλον τυπικά και χωρίς να περιμένει απάντηση πήγε προς τη σκάλα με τη συνοδεία των σωματοφυλάκων.Ήξερε πολύ καλά τον δρόμο προς το πρωθυπουργικό γραφείο , στο βάθος ενός τεράστιου διαδρόμου που κάθε μέρα θύμιζε λαϊκή αγορά από τους ανθρώπους που τον γέμιζαν.Μόνο που εκείνο το βράδυ ο διάδρομος του φάνηκε πιο σκοτεινός, πιο μυστηριώδης.Ίσως να ήταν το σκοτάδι της νύχτας, ίσως οι σκέψεις που τον έπνιγαν, μπορεί να έφταιγε και η ερημιά που επικρατούσε στις 12:40 μετά τα μεσάνυχτα.

Σοβαρός, με τον μεγάλο του όγκο και το επιβλητικό παράστημα ήταν παράξενα σιωπηλός και δε μίλησε ούτε και στον αρχιφύλακα της Βουλής που τον καλωσόρισε φιλικά.Μόνο φτάνοντας στον προθάλαμο του πρωθυπουργικού γραφείου με τη βαριά και βροντερή φωνή του είπε στην τρίτη γραμματέα του πρωθυπουργού :

- Με περιμένουν;
- Οι περισσότεροι είναι εδώ και ο πρωθυπουργός σας περιμένει. Να σας φέρω κάτι;
- Ένα καφέ αν μπορείς, ευχαριστώ.

Εκείνη έδειξε ευγενικά την πόρτα του πρωθυπουργικού γραφείου και καθώς ο υπουργός την άνοιγε η γραμματέας σήκωσε ένα ακουστικό και είπε βιαστικά :

- Ο κύριος υπουργός των εξωτερικών είναι εδώ.

Τη στιγμή που μπήκε μέσα, ο πρωθυπουργός μιλούσε στο τηλέφωνο.Κοίταξε την αίθουσα και παρατήρησε ότι ήταν ο πρώτος υπουργός που είχε φτάσει.Χαιρέτησε ευγενικά ορισμένους αξιωματούχους και εκείνοι τον ενημέρωσαν ότι οι άλλοι υπουργοί είχαν έρθει και ότι απλά έλειπαν για δυο λεπτά.Τους χαμογέλασε και απομακρύνθηκε.Βυθίστηκε σε μια παλιά καφέ πολυθρόνα και έβγαλε κάτι χαρτιά από την τσάντα του.Δεν ήταν αφελής , δεν ήταν από εκείνους που δεν αφουγκράζονται το μέλλον, που βλέπουν τη μια διάσταση των πραγμάτων.Και ήξερε καλά ότι βγαίνοντας από το κτίριο της Βουλής θα μπορούσε να ήταν ο υπουργός των εξωτερικών μιας εμπόλεμης χώρας.

Στα χαρτιά ήταν όλα έτοιμα, οι διαβεβαιώσεις είχαν δοθεί και τα σχέδια ήταν στρωμένα στο τραπέζι.Μόλις πριν από λίγη ώρα οι σύμβουλοί του και οι στρατιωτικοί τον είχαν διαβεβαιώσει με περηφάνια ότι η χώρα ήταν έτοιμη να αντιμετωπίσει ένα πόλεμο με τη γείτονα χώρα.Ότι ήταν έτοιμη να τον κερδίσει. Και ο ίδιος ήταν έτοιμος να δεχτεί το ενδεχόμενο ενός πολέμου.Παγιδευμένος ανάμεσα στις ιδέες ενός λαού και τον φανατισμό των πολιτικών αντιπάλων, ένιωθε την ανάγκη να βρει την αυτοκυριαρχία του.Διάβασε σε μια ανακοίνωση που ξέθαψε από τον σωρό : “Οι αντίπαλες δυνάμεις βρίσκονται και οι δυο σε πλήρη ετοιμότητα.Τα πολεμικά πλοία σκοπεύει το ένα το άλλο και βρίσκονται σε κατάσταση ετοιμότητας.Αναμένουμε διαταγές. Αρχηγός στόλου”

Αυτές τις διαταγές θα έπρεπε να δώσουν.Και ήταν από τις λίγες φορές που αισθάνθηκε αδύναμος , ανίκανος μπροστά σε κάτι.Από μικρός ονειρευόταν να γίνει ένας ηγέτης, αισθανόταν πάντα κυρίαρχος της ζωής του και των καταστάσεων.Ανέβαινε στις καρέκλες, έβγαζε λόγους και έδινε διαταγές από τότε που θυμάται τον εαυτό του.Και δεν είναι και λίγο να πραγματώνεις το όνειρο της ζωής σου, να ικανοποιείς το ατομικό σου ένστικτο με το επάγγελμά σου.Όμως εκείνη τη στιγμή, βυθισμένος όπως ήταν στην πολυθρόνα του πρωθυπουργικού γραφείου όλα του έμοιαζαν διαφορετικά.Οι αξιωματούχοι του στρατού είχαν σχηματίσει πηγαδάκι και μιλούσαν χαμηλόφωνα ενώ η πόρτα άνοιγε και οι υπόλοιποι υπουργοί έμπαιναν στην αίθουσα.Την ίδια στιγμή ο πρωθυπουργός έκλεισε το τηλέφωνο και σκουπίζοντας το μέτωπο του με ένα πρόχειρο μαντίλι είπε:
- Ας αρχίσουμε, θα είναι δύσκολη νύχτα.

Ο υπουργός των εξωτερικών προσπάθησε να κρατηθεί στο ύψος των περιστάσεων.Μέσα σε λίγα λεπτά ανέλυσε την κατάσταση και άκουσε με ψυχραιμία τις εισηγήσεις των στρατιωτικών.Μέσα στην αγωνία και τη σκέψη εισχωρούσε γλυκά μια αίσθηση ονείρου.Την ώρα που ο αμυντικός σύμβουλος του πρωθυπουργού ανέλυε ένα σενάριο η κούραση του βάραινε τα βλέφαρα.Το μυαλό του έπαιζε παιχνίδια, του θύμιζε τον γιό του , τη μάνα του, το σπίτι του και τον πλημμύριζε μια αίσθηση ανασφάλειας.Το βάρος των ευθυνών ήταν ολοφάνερο και προσπαθούσε να ξεφύγει έστω και για λίγα δευτερόλεπτα από εκείνο το τραπέζι που έμοιαζε με χειρουργικό.

Και δεν μπόρεσε να μην ταραχτεί όταν είδε έναν ένστολο να εισβάλει στο πρωθυπουργικό γραφείο χωρίς καν να χτυπήσει την πόρτα.Η σύσκεψη είχε ήδη κλείσει μια ώρα και τα πράγματα φαίνονταν αρκετά περίπλοκα.Μέσα στην ένταση και τον καπνό από τα τσιγάρα ο στρατιώτης που μπήκε απότομα τάραξε τους συνεδριάζοντες.Ήταν ένας απλός λοχαγός , ψηλός , με πρόσωπο τραχύ και ψυχρό.Χωρίς δισταγμό, χωρίς να απολογηθεί που μπούκαρε στο δωμάτιο και κρατώντας την ψύχραιμα του είπε :

- Κύριοι, το κέντρο επιχειρήσεων μας ειδοποίησε ότι οι αντίπαλοι επιχείρησαν απόβαση .. μας χτυπούν.Σε λίγο θα μιλήσει από τον ειδικό ασύρματο ο αρχηγός...

Τις τελευταίες λέξεις τις πρόφερε με έναν τόνο απελπισίας και συνάμα προσδοκίας.Από το τραπέζι σηκώθηκε ο αξιωματικός με τα περισσότερα γαλόνια και φώναξε διακόπτοντας τον λοχαγό :

- Επιτέλους τί περιμένουμε;
- Βέβαια, τί άλλο θα γίνει;
- Είναι ώρα.


Ολόκληρο το στρατιωτικό επιτελείο είχε σηκωθεί και κοιτούσε με αγωνία τον πρωθυπουργό την ίδια ώρα που από τον ειδικό ασύρματο ακούστηκε ο γενικός αρχηγός στόλου :

- Κύριοι, επιχείρηση για την κατάληψη της βραχονησίδας ‘Ιμια βρίσκεται σε εξέλιξη... να κινηθούμε για να την εμποδίσουμε;

Μετά τη θύελλα σιωπή και όλα τα βλέμματα έπεσαν στον πρωθυπουργό, τους υπουργούς , τους υφυπυργούς που έμοιαζαν να προσπαθούν να σταθούν στο ύψος των ιστορικών στιγμών.Τα χείλια όμως είχαν κολλήσει και η ησυχία είχε γεμίσει το δωμάτιο.Και ήταν μια γλυκιά ησυχία , μια παράξενη ηρεμία τη στιγμή που η ιστορία βρισκόταν σε ένα σταυροδρόμι και με τα πικρογάλανα μάτια της ζητούσε από τους ηγέτες μια απόφαση.

Την ίδια στιγμή ο υπουργός εξωτερικών έβαζε το μυαλό του να λειτουργεί.Σε κλάσματα του δευτερολέπτου, ο έμπειρος διπλωμάτης είχε καταλάβει ότι η ώρα της σύγκρουσης είχε φτάσει.Χρόνια σπουδών , εμπειρίες αλλά και η κοινή λογική έδειχναν τον δρόμο της αντεπίθεσης του πολέμου και της σύγκρουσης.Σε κλάσματα δευτερολέπτου το πολυμήχανο μυαλό του ήξερε αυτό που έπρεπε να κάνει για να προστατέψει τη βραχονησίδα και την κυριαρχία του κράτους του σε αυτήν.Και ήταν έτοιμος να απαντήσει.Για την ακρίβεια όλοι οι πολιτικοί στην αίθουσα αυτόν περίμεναν για να αποφασίσει.. ακόμα και ο πρωθυπουργός.

Ο υπουργός των εξωτερικών σηκώθηκε από την καρέκλα του , καθάρισε τον λαιμό του και αντίκρισε τα τρομοκρατημένα και αβέβαια μάτια των πολιτικών του συναδέλφων.Από τον ασύρματο ακούστηκε μια νέα κλήση :

-Περιμένουμε οδηγίες... η απόβαση στη βραχονησίδα βρίσκεται σε εξέλιξη... όβερ

Ήταν έτοιμος να ξεστομίσει μια ηρωική φράση, μια πολεμική ιαχή, ήταν έτοιμος να βάλει το όνομά του δίλπα στους ήρωες της ιστορίας, δίπλα σε αυτούς που δε δείλιασαν , δε δίστασαν.Και τότε μπήκε στο δωμάτιο η γραμματέας κρατώντας τον καφέ του, που τον είχε ξεχάσει, με καθυστέρηση μιας ώρας.Και έτσι όπως άνοιξε την πόρτα τράβηξε την προσοχή του ετοιμοπόλεμου υπουργού εξωτερικών.Πρώτη φορά την πρόσεχε, την παρατηρούσε, την κοίταζε καλά.Ήταν μια νεαρή γύρω στα 27 με όμορφο ντύσιμο, νεανικό.Τα ξανθιά μαλλιά της ήταν δεμένενα σε κότσο ενώ τα γαλανά μάτια, της έδιναν μια αθωότητα στο πρόσωπο της.Και ήταν μάτια ανυποψίαστα, μάτια που δε γνώριζαν ότι η κρίση είχε κορυφωθεί.Ο υπουργός των εξωτερικών την είδε να μπαίνει στο σιωπηλό δωμάτιο και να διακόπτει μια ιστορική στιγμή.Να διακόπτει τον πόλεμο.

Ο πρωθυπουργός νευριασμένος της είπε :

- Δεσποινίς, όχι τώρα..όχι τώρα.

Η κοπέλα λίγο ντροπιασμένη έφυγε χύνοντας και λίγο από τον καφέ στο πανάκριβο χαλί.Καθώς έκλεινε πίσω της την πόρτα διασταύρωσε το βλέμμα του υπουργού των εξωτερικών με το δικό της.Κοιτάχτηκαν για κλάσματα του δευτερολέπτου... ίσως και λιγότερο.Και μόλις έκλεισε η πόρτα ο υπουργός των εξωτερικών αναφώνησε:

- Προτείνω να αφήσουμε την απόβαση να ολοκληρωθεί, ένα επεισόδιο θα προκαλέσει πόλεμο.Πρέπει να διαφυλάξουμε την ειρήνη... ας μην προχωρήσουμε .

Τρεις ώρες μετά, οι τηλεοπτικοί σταθμοί μετέδιδαν την είδηση :” Η επίμαχη βραχονησίδα κατελήφθη από τις αντίπαλες δυνάμεις οι οποίες και εγκατέστησαν τη σημαία τους.Τελικά συμφωνήθηκε αμοιβαία υποχώρηση των στρατιωτικών δυνάμεων ενώ οι αντίπαλη χώρα δηλώνει ότι η βραχονησίδα της ανήκει και ότι δε θα σταματήσει να πολεμά σε κάθε επίπεδο γι’ αυτήν.Η χώρα μας υπέστη μια στρατιωτική και διπλωματική τραγωδία.....”

Ήταν μόλις 8 το πρωί και η βουλή συνεδρίαζε.Η αίθουσα ασφυκτικά γεμάτη και οι τηλεοπτικές κάμερες στημένες, όλα έτοιμα για την έκτακτη συνεδρίαση, μια συνεδρίαση υπό το βάρος μια αποτυχίας.Έλειπαν μόνο ο πρωθυπουργός και ο υπουργός των εξωτερικών.Η ένταση που επικρατούσε στην αίθουσα της Βουλής ήταν πρωτοφανής και η ατμόσφαιρα φανερά ηλεκτρισμένη. Ο πρόεδρος της Βουλής κάθισε στη θέση του και όλοι τον μιμήθηκαν.Την ίδια στιγμή στην αίθουσα μπήκαν ο πρωθυπουργός και ο υπουργός των εξωτερικών.Όλοι ήξεραν τί ακριβώς είχε συμβεί, όλοι ήξεραν ότι ο υπουργός των εξωτερικών είχε πάρει την ευθύνη, ότι είχε δώσει διαταγή να μην αντεπιτεθούν, ότι είχε οριστικοποιήσει την αποχώρηση των στρατών γύρω από τη βραχονησίδα.Και όλοι είχαν σχηματίσει την απόψε ότι είχαν ταπεινωθεί, ότι η πατρίδα τους είχε ηττηθεί, ότι μια ευκαιρία για ψήφους είχε εμφανιστεί.Και ο διαγωνισμός πατριδολατρίας άρχισε.

Και όλοι ξέσπασαν σε κραυγές, βρισιές και αλαλαγμούς.Οι βουλευτές σηκώθηκαν όρθιοι και άρχισαν να εξαπολύουν βρισιές εναντίον του υπουργού των εξωτερικών ο οποίος στεκόταν άφωνος μπρστά από την πόρτα.Τους είδε να χειρονομούν να τον φωνάζουν προδότη, να τον χαρακτηρίζουν πουλημένο και ανίκανο.”Αίσχος, ντροπή, προδοσία” ήταν οι λέξεις που ξεχώριζε ενώ έβλεπε έναν βουλευτή να τον απειλεί για τη ζωή του.Ακόμα και οι βουλευτές του κόμματός του, φίλοι παλιοί, κάθονταν σιωπηλοί , μια σιωπή βαθιά επικριτική ενώ άλλοι είχαν συνταχθεί με τον όχλο και συμμετείχαν στη δημιουργία της ατμόσφαιρας.Αυτός, ήρεμος προχώρησε προς τη θέση του και κάθισε... και ήξερε πως θα ήταν η τελευταία φορά.Σταμάτησε να ακούει , έβλεπε μόνο τα κατακόκκινα πρόσωπα των εθνικιστών να τον βρίζουν, μια ολόκληρη χώρα να τον μειώνει να τον ταπεινώνει, να τον εκδικείται για την ατολμία του.Λες και θα ήταν αυτός ο πολεμιστής, λες και θα ήταν αυτός ο πεινασμένος, λες και θα υπέφερε αυτός από τη σκληρή και απάνθρωπη πραγματικότητα του πολέμου.

Σταμάτησε να τους ακούει και κάρφωσε το βλέμμα του στη σημαία.Στην αίθουσα της βουλής υπήρχε μια τεράστια σημαία, σύμβολο για τη χώρα του, έμβλημα αγώνων και προσπάθειας.Τώρα είχε μάτια μόνο γι’ αυτήν τη σημαία που στεκόταν αγέρωχη και ανέμιζε καθώς αέρας έμπαινε από τα παράθυρα.Κόκκινη, κατακόκκινη με ένα μισοφέγγαρο στη μέση και ένα άστρο.Γι’ αυτήν είχε δώσει τη ζωή του, και το ήξερε ο ίδιος.Αυτό του έφτανε.Ένιωσε πως η περήφανη σημαία ήταν η μόνη που τον καταλάβαινε.Αυτή πονούσε για τα παιδιά της, για τη ζωή τους, ήταν μια όαση λογικής και ηθικής μέσα στην άθλια μικροπρέπεια της πολιτικής.Θυμήθηκε τα γαλάζια μάτια της γραμματέως, είδε τη σημαία, θυμήθηκε τότε που ήταν νέος και ιδεαλιστής και χαμογέλασε με νόημα.Μπροστά στους κουστουμαρισμένους υβριστές του ένιωσε μια λυτρωτική αύρα να του χαϊδεύει το μάγουλο και θυμήθηκε πως ήταν η μέρα που ο γιος του θα αγόραζε ποδήλατο.

Την ίδια ώρα ο πρωθυπουργός μέσα σε κλίμα οχλαβοής ξεκινούσε μια ομιλία.Ήταν η ομιλία που θα καθαιρούσε τον υπουργό των εξωτερικών , μια ομιλία απολογίας.Ήταν η τελευταία ομιλία που θα άκουγε ως υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας, αυτός ο περίεργος διπλωμάτης , ο άτολμος ήρωας.Είχε μια περηφάνια στο πρόσωπο, μια ευθύτητα στο βλέμμα, ένα πείσμα.Θα μπορούσε να ήταν Έλληνας, και μάλιστα από την Κρήτη.