ΚυβερνοΓράφοι: Τεύχος 3 Σελίδα 5

Μουσικό Δίκτυο


Από τον Αλμπέρτο Λεβή.

Νέα και Σχόλια

Νά’μαστε πάλι μαζί στό 1996. Βέβαια, είναι κάπως αργά γιά νά κάνουμε ανασκοπήσεις τής χρονιάς που πέρασε (μάς πρόλαβαν άλλοι). Έτσι θά περιοριστούμε στό νά δούμε μπροστά, προς τό μέλλον, που καί αυτό είναι ρευστό καί ασαφές, αλλά τέλος πάντων. -πρόβλεψη: νά δείτε που σέ λίγο θά κάνει τήν εμφάνισή του καί κάποιο συγκρότημα μέ τό όνομα ΒΡΑΧΟΝΗΣΙΔΕΣ, έτσι γιά νά είναι in τά παιδιά).
Από ότι φαίνεται, πάντως, δέν υπάρχουν καί πολλά πράγματα στό εγγύς μέλλον... Λοιπόν, έχουμε καί λέμε: 8 καί 9 Μαρτίου στό ΡΟΔΟΝ θά έχουμε τήν ευκαιρία νά δούμε τήν Marianne Faithfull. Aακολουθούν στις 15 καί 16 Μαρτίου οι: Μιχάλης Νικολούδης,Omar Faruk καί Haig Yazdjian. Τέλος, στις 26,27 καί 28 Απριλίου εμφανίζονται οι ΤΡΥΠΕΣ. Όπως βλέπετε,λίγα αλλά εκλεκτά. Καί ένα δυσάρεστο νέο: Λόγω σοβαρού τεχνικού προβλήματος που σχετίζεται μέ τό νόμο τού Μέρφυ γιά τήν πληροφορική,η σειρά τών άρθρων γιά τήν μουσική τεχνολογία διακόπτεται προσωρινά. Ελπίζουμε ότι στό επόμενο τεύχος θά μπορέσουμε νά τήν συνεχίσουμε καί ζητάμε συγγνώμη από τους αναγνώστες μας.

Μία Βραδιά Για Τον Παύλο Σιδηρόπουλο

Ο Παύλος είναι εδώ. Πάντοτε. Μάς συντροφεύει μέ τά τραγούδια του, όπως τότε που τόν βλέπαμε στις συναυλίες του νά μάς ξεσηκώνει καί νά τραγουδάμε μαζί του. Είχα τήν τύχη νά τόν γνωρίσω προσωπικά όταν ξεκινούσε η συνεργασία του μέ τους ΣΠΥΡΙΔΟΥΛΑ (τότε ακόμα λέγονταν ΣΥΓΧΥΣΕΙΣ BAND). Έκαναν πρόβες σέ ένα δωμάτιο που είχαν νοικιάσει σέ ένα παλιό κτίριο στά Πατήσια, πάνω από τό δωμάτιο που είχαμε νοικιάσει εμείς μέ τους PARTHENOGENESIS. Πήγαινα λοιπόν καί τους έβλεπα όταν τελειώναμε τήν πρόβα μας. Ακόμα θυμάμαι σάν νά ήταν εχθές ότι καθόμασταν καί κουβεντιάζαμε σάν νά μήν ήταν αυτός, ήδη γνωστός σέ όλη τήν Ελλάδα από τήν εποχή τού ΚΥΤΤΑΡΟΥ μέ τό ντουέτο ΔΑΜΩΝ ΚΑΙ ΦΙΝΤΙΑΣ. Αλλά έτσι ήταν πάντα ο Παύλος απλός καί φιλικός όπως τά τραγούδια του. Από τότε, τόν έβλεπα αρκετά συχνά στις διάφορες συναυλίες, μιά καί δρούσαμε στον ίδιο μουσικό χώρο. Καί όταν -τήν βραδιά που μάς άφησε- πήγα στό ΑΝ CLUB όπου ήταν νά παίξει καί είδα στην κλειστή πόρτα τό σημείωμα που έλεγε τό δυσάρεστο νέο, ένιωσα ότι από ‘δώ καί πέρα θά υπήρχε πάντοτε ένα μεγάλο κενό στην ελληνική rock σκηνή.
Γι’ αυτό λοιπόν,βρέθηκα κι’εγώ στις 7 Δεκεμβρίου 1995 στό ΡΟΔΟΝ στή συναυλία που θά γινόταν στή μνήμη του. Φυσικά,όλοι ήταν εκεί: οι ΣΠΥΡΙΔΟΥΛΑ,οι ΑΠΡΟΣΑΡΜΟΣΤΟΙ, ο εκ τών πατριαρχών τού ελληνικού rock Δημήτρης Πουλικάκος μετά τού γνωστού βάρδου Georges Pilali, ο πάντα επαναστατικός καί πάντα αεικίνητος ΛΗΤΗΣ (άλλος βετεράνος καί αυτός) καί από τό νέο αίμα τά ΞΥΛΙΝΑ ΣΠΑΘΙΑ καί οι ΑΕΡΑ ΠΑΤΕΡΑ. Δέν θά κάνω εδώ λεπτομερή ανταπόκριση τού στιλ “πρώτα βγήκαν οι τάδε καί έπαιξαν τά δείνα κομμάτια”. Θά πω απλά ότι άκουσα τά τραγούδια τού Παύλου παιγμένα από τά ίδια συγκροτήματα που τά έκαναν γνωστά σέ όλους μας (άν καί ο ήχος τών ΣΠΥΡΙΔΟΥΛΑ, μέ τά καινούργια πρόσωπα που έχουν μπει ήταν αρκετά διαφορετικός από τήν εποχή τού Τάσου Φωτοδήμου καί τού Αντώνη Λόξα) καί ακούγοντας τό “ΚΡΙΜΑ ΤΟ ΠΑΙΔΙ”, ”ΝΑ Μ’ΑΓΑΠΑΣ”, ”ΚΑΛΗ ΤΥΧΗ ΜΑΓΚΕΣ” καί τά λοιπά, ξανάβλεπα τίς νύχτες εκείνες στό ΑΝ μέ τόν Παύλο επί σκηνής καί εμάς όλους από κάτω νά χειροκροτάμε. Πολύ ωραία ήταν η διασκευή τού “ΜΠΑΜΠΗΣ Ο ΦΛΟΥ” επί τό ρεμπετικώτερον που επιμελήθηκε ο Pilali. Παρουσίασε ένα πρόγραμμα διαφορετικό από τόν γενικό χαβαλέ που μάς είχε δώσει μέχρι τώρα, καλοδουλεμένο, δεμένο, μέ κείμενα που έδειχναν ότι είχε κάνει σοβαρή προεργασία καί μέ πολλές μεταφυσικές αιχμές που πολύ μού άρεσαν. Πάντως είναι αλήθεια ότι τό μουσικό του μέρος είναι πολύ σωστό καί αποκαλύπτει ότι έχουν γίνει πολλές πρόβες. Ο Λήτης έκανε μιά ακόμα πολύ ζωντανή εμφάνιση όπως πάντα. Πολύ καλά -άν καί μέ πιό raw ήχο- τά ΞΥΛΙΝΑ ΣΠΑΘΙΑ, καί φυσικά, τό μεγαλειώδες φινάλε μέ τους ΑΕΡΑ ΠΑΤΕΡΑ καί όλον τόν κόσμο επί σκηνής, σέ ένα ξέφρενο πάρτυ γιά τόν Παύλο, που όπως είπε καί ο Λήτης “δέν θά πεθάνει ποτέ,είναι πάντα μαζί μας”.

Ελληνική Rock Σκηνή - Σειρά Συνεντεύξεων

Από αυτό τό τεύχος,τό ΜΟΥΣΙΚΟ ΔΙΚΤΥΟ αρχίζει μιά σειρά συνεντεύξεων μέ διάφορα συγκροτήματα τής Ελληνικής ROCK σκηνής.Θά παρουσιαστούν συγκροτήματα που ήδη είναι πολύ γνωστά στό ευρύ κοινό καθώς καί άλλα που τώρα αρχίζουν νά αποκτούν κάποιο όνομα.Επειδή πιστεύουμε ότι ειδικά αυτά τά καινούργια γκρούπς θά πρέπει νά προσεχτούν περισσότερο,θά ξεκινήσουμε τή σειρά αυτή μέ ένα από τά συγκροτήματα που χωρίς νά έχει -ακόμα- τήν δημοτικότητα που έχουν για παράδειγμα οι ΤΡΥΠΕΣ,είναι αρκετά γνωστό στην ελληνική σκηνή.Τό όνομά του:PURPLE OVERDOSE,καί η συνέντευξη αυτή μέ τόν κιθαρίστα καί τραγουδιστή τους Κώστα Κωνσταντίνου έγινε τήν περίοδο τής ηχογράφησης τού δίσκου τους,που έχει τόν τίτλο SOLEMN VISIONS. Φυσικά,επειδή ήταν η πρώτη φορά που έπαιρνα συνέντευξη από κάποιον (μέ τόν οποίο μάλιστα μάς συνδέουν αναμνήσεις από παλιότερες εποχές τού ελληνικού rock,μιά καί κινούμαστε καί οι δυό στον ίδιο μουσικό χώρο ),δέν ήθελα νά ξεκινήσω μέ τά γνωστά “πότε φτιάχτηκε τό γκρουπ και τί μουσική παίζετε”,αλλά προσπάθησα νά τής δώσω τή μορφή μιας κουβέντας μεταξύ δυό Ελλήνων μουσικών που έχουν ζήσει όλη αυτή τήν ιστορία από πρώτο χέρι.

Δέν θυμάμαι ποιος ποιητής έχει πει τό γνωστό “Στήν Ελλάδα ζείς,δέν υπάρχει ελπίς”.Πιστεύεις ότι οι PURPLE OVERDOSE μπορούν νά αρκεστούν σέ ότι κάνουν (καί πρόκειται νά κάνουν) εδώ,ή δρουν μέ τό σκεπτικό “νά πάμε καί παραέξω”;

Θά σού εξηγήσω τί γίνεται.Εμείς ξέρουμε τόν χώρο που κινούμαστε. Δηλαδή ψυχεδέλεια, progressive, ξέρουμε ότι γιά νά βγεις έξω καί νά παίξεις σέ πάνω από δύο clubs στην Αγγλία, είναι επιτυχία. Σέ θεωρούν φτασμένο. Οι ίδιοι οι Άγγλοι δέν μπορούν νά τό κάνουν αυτό. Μάλιστα, οι Porcupine Tree -που παίξαμε support σ’αυτούς όταν ήρθανε δώ- απορούσαν πώς μπορούσαμε εμείς νά έχουμε πρόσβαση σέ ένα μέρος σάν το ΡΟΔΟΝ. Από αυτή τήν άποψη εμείς είμαστε καλύτερα εδώ στην Ελλάδα. Εμάς μάς πλησιάσανε άτομα από τό εξωτερικό. Ενδιαφερθήκανε γιά δίσκο κλπ. καί τους είπαμε “εντάξει”. Αλλά γιά νά κάνεις ένα δίσκο στό εξωτερικό πρέπει νά τόν ηχογραφήσεις στην Ελλάδα. Ο ξένος δέν πρόκειται να σε πληρώσει γιά νά πάς εκεί καί νά κάνεις τήν παραγωγή (πιθανόν νά βάλεις καί λεφτά από τήν τσέπη σου), και δέν παίρνεις τίποτε στό τέλος. Εδώ οι ανεξάρτητες εταιρείες που συνεργάζομαι μού προσφέρουν τά πάντα, τό στούντιο κλπ, κάνω τή δουλειά μέ φίλους -πολύ βασικό αυτό- καί ψάχνω άνετα τή μουσική μου. Εάν υπήρχε μιά καλή φάση γιά έξω,δε θα το σκεφτόμουνα,θα την έκανα. Αλλά αυτή τή στιγμή δέν είμαι στην κατάσταση νά πάρω τό γκρουπ καί νά σηκωθώ νά πάω στή Γερμανία π.χ. που θά ήταν τό μόνο μέρος που θά μπορούσαμε νά γυρνάμε τα clubs καί νά παίζουμε. Αλλά καί πάλι εκεί δέν θά είχαμε χρόνο νά γράψουμε καινούργια πράγματα.Εδώ είμαστε σέ μιά πιό υγιή κατάσταση. Αν δούμε ότι βολεύουν οι συνθήκες καί μάς συμφέρουν, τότε ναί.Τώρα όμως δέν τό σκέφτομαι, τώρα αυτό που μέ ενδιαφέρει εμένα είναι ότι επειδή εδώ στην Ελλάδα υπάρχουν άτομα που ακούνε καλή μουσική καί ίσως από όλους αυτούς, εμάς μάς ακούνε μόνο οι μισοί, θέλω νά καταφέρω ώστε νά μάς ακούνε όλοι.

Πόσο δύσκολα ή πόσο εύκολα ήταν-καί είναι- τά πράγματα γιά σάς;


Δέν μπορώ νά πω ότι συναντήσαμε πολλές δυσκολίες -ειδικά εμείς-. Καί αυτό επειδή δέν ψάξαμε πολύ σέ εταιρείες ώστε νά έχουμε πολλές απορρίψεις καί νά αποθαρρυνθούμε. Απλά όλη η κατάσταση ξεκίνησε μέσω μιας παρέας, ήταν οι NO MAN’S LAND που ήξεραν τόν Πέτρο Κουτσούμπα (σ.σ τόν ιδιοκτήτη τής PEGASUS RECORDS, γνωστό καί ως καλλιτεχνικό υπεύθυνο τού ΑΝ CLUB) αυτός ενδιαφέρθηκε γιά εμάς καί έτσι έγιναν όλα. Δέν έρχονται εδώ νά σέ ψάξουν οι παράγοντες τών εταιρειών στό στιλ “α,νά,βλέπω εδώ οι Τάδε κάνουν τήν πρώτη τους συναυλία,άς πάω νά δώ μήπως είναι τίποτε καλοί καί τους πάρουμε”. Ίσως εμείς ήμασταν καί τυχεροί που μάς γνώρισε από τήν αρχή ο Κουτσούμπας. Οι δυσκολίες γιά εμάς ήταν από αλλού, από τίς “παρέες” που δημιουργούνται μέσα από τά γκρουπ, που στους μέν τους αρέσει, στους δέ όχι, από άτομα που μάς λέγανε ότι κάναμε αναβίωση καί άρα δέν ήταν δική μας μουσική, που κάνανε άσχημες κριτικές γιά τίς συναυλίες μας ...ότι είμαστε βαρετοί κλπ.Τελικά ο κόσμος που μάς ακούει τώρα, μάς γνώρισε μόνος του. Εδώ στην Ελλάδα υπάρχει αυτό τό “μικρό-κύκλωμα” που η μιά εταιρεία έχει ένα γκρουπ καί γύρω από αυτό μιά παρέα, αυτό γίνεται όχι μόνο στις μεγάλες εταιρείες αλλά καί στις ανεξάρτητες. Εμείς όμως δέν μπήκαμε σέ αυτό τό κύκλωμα. Είχαμε μιά δική μας, αυτόνομη παρουσία στον χώρο. Ήταν δύσκολα τά πράγματα, αλλά όχι καί τόσο -γιά νά λέμε καί τού στραβού το δίκιο- .....

Πώς πιστεύεις ότι θά έπρεπε νά είχε εξελιχθεί η ελληνική rock σκηνή;

Πρόσεξε νά δεις κάτι.Από τήν εποχή που ξεκίνησε όλη αυτή η ιστορία, δηλαδή από τά sixties, τα πράγματα τώρα είναι χειρότερα μέ τήν έννοια ότι τότε υπήρχε π.χ. ο Νίκος Μαστοράκης, ο Καρατζαφέρης κλπ που έδειχναν ενδιαφέρον καί προωθούσαν τήν υπόθεση “ελληνικό rock”, τα διάφορα συγκροτήματα... Οι μεγάλες εταιρείες είχαν τό δικό τους rock τμήμα... Υπήρχε μέχρι καί περιοδικό,οι “ΜΟΝΤΕΡΝΟΙ ΡΥΘΜΟΙ”,που έδινε ειδήσεις π.χ. ακόμα καί γιά τό άν έσπασε τό πόδι του ο drummer τού τάδε συγκροτήματος... βέβαια, τό λαϊκό τραγούδι πάντα ήταν καί θά είναι τό κατ’εξοχήν “εθνικό εμπορικό είδος”, αλλά το Ελληνικό rock είχε πίσω του άτομα μέ κύρος που τό προωθούσαν... Σήμερα,δέν υπάρχουν πια άνθρωποι σαν τον Μαστοράκη, παρά μόνο γιά μεμονωμένες περιπτώσεις, όχι όμως γιά νά ενοποιήσουν τήν ελληνική σκηνή, νά πάρουνε π.χ. δέκα γκρουπ καλά καί νά τά βάλουνε μαζί... αλλά βλέπεις όμως ότι τά’χουνε χωρίσει. Λοιπόν αυτή τή στιγμή τά πράγματα είναι άσχημα, δέν είναι καλά.... τά γκρουπ τά ελληνικά πουλάνε 2000 αντίτυπα -καί μιλάμε γιά πετυχημένα γκρουπ- σέ ανεξάρτητη εταιρεία, κάτι που είναι αποτυχία πλήρης σάν νούμερο σέ μιά μεγάλη εταιρεία. Εγώ δέν μπορώ νά δώσω φταίξιμο γιά τήν κατάσταση αυτή στά ελληνικά γκρουπ, αυτό είναι απόρροια όλων όσων είπαμε πριν. Δηλαδή άν υπήρχαν άτομα που νά κάτσουν νά ασχοληθούν, άν υπήρχαν εταιρείες που νά ενδιαφερόντουσαν πραγματικά, τότε ο κάθε πιτσιρικάς που παίζει σέ γκρουπ θά τό έπαιρνε στά σοβαρά τό θέμα καί θά κοίταζε νά παίξει σωστά καί καλά. Αλλά δέν είναι καλοί όσο οι ξένοι. Γιατί οι ξένοι αυτό που κάνουνε, το αντιμετωπίζουνε πιό επαγγελματικά.Δέν είναι δυνατόν τώρα εσύ νά έχεις ένα συγκρότημα καί ούτε νά σέ πληρώνουνε στά live καλά-καλά, καί νά κουβαλάς, νά μήν έχεις έναν άνθρωπο άμα σού σπάσει μιά χορδή νά τήν αλλάξει, δηλαδή μιλάμε γιά καταστάσεις που γιά τους ξένους όχι απλά είναι αρχαίες, αλλά αν κάτσει ένας ξένος εδώ καί παρακολουθήσει πώς δουλεύουν οι Έλληνες, όχι απλά θά τους βγάλει τό καπέλο γι’αυτά που καταφέρνουν καί παίζουνε, αλλά θά τους προσκυνήσει. Όταν βλέπεις π.χ. τους PORCUPINE TREE νά έχουν τόν ηχολήπτη τους, τά μηχανήματά τους, τους δικούς τους roadies (σ.σ. το προσωπικό που ασχολείται μέ τήν τεχνική προετοιμασία τής συναυλίας), τόν διευθυντή φωτισμού κλπ.......ε,πώς νά μήν παίξουν άψογα μετά; Δηλαδή είναι οργανωμένοι. Ενώ εδώ, άμα πάς νά παίξεις σέ ένα μαγαζάκι έστω μικρό,ό άλλος δέν θά κοιτάξει πώς νά σέ πληρώσει,αλλά πώς νά βάλει πιό πολλά στην τσέπη του καί είσαι αναγκασμένος νά τά κάνεις όλα μόνος σου,δηλαδή απλά όλοι εκμεταλλεύονται τήν ελληνική σκηνή. Αυτό πρέπει νά αλλάξει. Αν δέν αλλάξει, ούτε θά βγει κανένα καλό συγκρότημα μπροστά ούτε τίποτε, θά είναι ένα στάσιμο πράγμα.

Ας πούμε κάτι γιά τόν δίσκο-που,όπως ξέρω,θά κυκλοφορήσει τό Πάσχα καί είναι ο τέταρτος τών PURPLE OVERDOSE, σωστά;

Ακριβώς.Ο πρώτος βγήκε τό ‘88, λεγόταν EXIT No.4. Ο δεύτερος τό ‘90 μέ τίτλο INDIGO. Μετά ένα σινγκλάκι το ‘93. Ο τρίτος -ο ομώνυμος- τό ‘94. Και τώρα είναι ο τέταρτος που όπως είπαμε πιό πάνω έχει τίτλο SOLEMN VISIONS, καί θά βγει καί αυτό όπως οι προηγούμενοι από την PEGASUS RECORDS. Είναι πάντα στό ψυχεδελικό acid progressive ύφος, αλλά πολύ πιό ψαγμένος, μέ πολλές προσθήκες καινούργιων ήχων. Δηλ. σέ δυό κομμάτια έχουμε βάλει σιτάρ, υπάρχουν πολλά κρουστά latin, υπάρχει ένα μεγάλο κομμάτι που έχει σόλο, κρουστά καί τύμπανα. Είναι κάτι που τό κάνουμε γιά πρώτη φορά,γενικά είναι ένα άλμπουμ που πιστεύουμε πάρα πολύ σ’αυτό, είναι μάλλον η καλύτερή μας δουλειά....

Πιστεύεις ότι είναι κάτι τελείως διαφορετικό ή απλά πιό εξελιγμένο;


Κοίτα,θά μπορούσα νά πω ότι τά άλλα άλμπουμς είναι τά “παιδιά” καί αυτό ο “πατέρας”...καταλαβαίνεις τί εννοώ; Κάτι πιό ώριμο. Πάντα σέ κάθε δίσκο που βγάζαμε καί στον προηγούμενο δίσκο, αυτό πίστευα, αλλά έφτασε τό πλήρωμα τού χρόνου καί κάναμε αυτό εδώ που είναι ακόμα καλύτερο. Ίσως καί τό επόμενο νά είναι ακόμα πιό καλό καί από αυτό. Πάντως, σάν ήχος αυτό τό άλμπουμ είναι διαφορετικό από τά προηγούμενα, πιό σύνθετο. Γιά παράδειγμα, κομμάτι σάν τό OUT OF YOUR MIND που άκουσες στό στούντιο, δέν υπάρχει στους προηγούμενους δίσκους. Δηλαδή,όταν βγάλαμε τόν προηγούμενο δίσκο είπαμε ότι αυτό είναι ό,τι καλύτερο μπορούσαμε νά βγάλουμε, αλλά βλέπω τώρα μέ χαρά ότι ξεπεράσαμε΄ακόμα καί τά standards τού προηγουμένου δίσκου μας.

Στό σημείο αυτό,ολοκληρώνεται η συνέντευξη. Άλλωστε ο Κώστας έχει ήδη κάνει 5 εξαντλητικές ώρες στό στούντιο. Στο σημείο αυτό, αξίζει νά αναφέρουμε τά άλλα μέλη τού συγκροτήματος, δηλαδή τους: Βασίλη Καπανίτη (πλήκτρα),Χριστόφορο Τριανταφυλλόπουλο (drums,percussions) καί Ανδρέα Ανδριόπουλο (μπάσο). Είναι καί αυτοί μερικοί από τους ήρωες τής ελληνικής rock σκηνής.