Γεια σας... Άλλο ένα καλοκαίρι αρχίζει, μετά από ένα χειμώνα που ομολογουμένως μας “τάραξε” όλους. Λέτε να είναι κοντά μία νέα εποχή των παγετώνων; Πάντως, την μεγάλη μουσική “κινητικότητα” του φετινού χειμώνα φαίνεται να διαδέχεται μια σχετική ηρεμία. Έτσι λοιπόν και εμείς στο τεύχος αυτό θα περιοριστούμε στο “δικό μας” υλικό, που περιλαμβάνει μία συνέντευξη του γνωστού ελληνικού συγκροτήματος ΡΙΦΙΦΙ και τη συνέχεια της σειράς των άρθρων γύρω από την μουσική τεχνολογία, που όπως είχαμε πει στο προηγούμενο τεύχος, αντιμετώπιζε ένα τεχνικό πρόβλημα. το πρόβλημα αυτό λύθηκε ευτυχώς και έτσι από αυτό το τεύχος επανερχόμαστε κανονικά

Το γνωστό ελληνικό συγκρότημα δίνει συνέντευξη στο περιοδικό μας.
Μετά από μία κοπιαστική “ανάβαση” στο χώρο όπου κάνουν τις πρόβες τους (και αφού παρά λίγο να με κατασπαράξει μία αγέλη σκύλων), τους βρήκα και απάντησαν στις ερωτήσεις μου. Ας τους δούμε λοιπόν από πιο “κοντά”, μέσα από την συνέντευξη που μου παραχώρησαν.

Πώς θα περιγράφατε το στυλ του γκρουπ;

Οι ΡΙΦΙΦΙ είναι ένα συγκρότημα που παίζει ηλεκτρική μπαλάντα, όπου ο στίχος έχει σε μεγάλο ποσοστό το ερωτικό στοιχείο και η μουσική έχει επιρροές από το χώρο της rock.... οι δεκαετίες '60 και '70 φαίνεται καθαρά ότι έχουν επηρεάσει το μουσικό στίγμα του συγκροτήματος.

Πώς βλέπετε γενικά το μέλλον των ΡΙΦΙΦΙ;

Οι ΡΙΦΙΦΙ δεν ψάχνουν για τίποτα φοβερό και τρομερό, ούτε υπόσχονται κάτι τέτοιο. Αυτό που υπόσχονται είναι να μείνουν πιστοί στο ακροατήριό τους, να συνεχίσουν να παίζουν αυτό το στυλ της μουσικής το οποίο έδωσαν από την αρχή της καριέρας τους και το οποίο αγάπησε κάποιος κόσμος, να συνεχίσουν να κάνουν δίσκους με όμορφα τραγούδια και στις συναυλίες τους να έχουν μία “κοντινή”, άμεση επαφή με το κοινό τους... Δηλαδή, απλά πράγματα... Οι ΡΙΦΙΦΙ παίζουν μουσική πρώτα για τον εαυτό τους και τους φίλους τους και μετά για την “εμπορική” επιτυχία. Γιατί όταν η εμπορική επιτυχία γίνεται αυτοσκοπός, τότε χαλάει αυτό που θέλεις να δημιουργήσεις. Εμείς δεν το επιτρέπουμε αυτό, θέλουμε βέβαια να πάνε καλά τα τραγούδια μας, να ακούγονται, αλλά πρώτα απ' όλα σημασία έχει η επαφή με το κοινό μας στις συναυλίες και η ικανοποίηση ότι βάζοντας ένα CD με τα τραγούδια μας να ακούσουνε, θα νοιώθουνε όμορφα και ευχάριστα. Από εκεί και πέρα, αν έρθει η επιτυχία, καλώς να έρθει, αν όμως δεν έρθει, δεν θα πάθουμε και τίποτε κακό.

Ναι, έτσι λένε όλα τα συγκροτήματα.

Ακριβώς, το λένε και το πιστεύουν.. Ένας επαγγελματίας τραγουδιστής που δουλεύει τη νύχτα δεν μπορεί να το πει αυτό διότι από την επιτυχία του δίσκου του θα εξαρτηθεί αν θα δουλέψει την επόμενη περίοδο σε κάποιο μεγάλο μαγαζί και θα εξαρτηθεί και το μεροκάματό του. Γι' αυτό, επιδιώκει να βάλει στο δίσκο τραγούδια που δείχνουν τουλάχιστον ότι θα πετύχουν και έτσι η εμπορική επιτυχία σιγά-σιγά γίνεται αυτοσκοπός και “καπελώνει” την ποιότητά του. Ενώ τα συγκροτήματα, που συνήθως διατηρούν τον ερασιτεχνισμό τους και την αγνότητά τους (επειδή συνήθως τα μέλη τους κάνουν και άλλες δουλειές, δεν εξαρτώνται άμεσα από την μουσική) έχουν την δυνατότητα, την ελευθερία θα λέγαμε, να μπορούν να λένε αυτό που είπαμε και πριν.

Πώς θα αντιδρούσατε αν κάποιος σας έλεγε “ναι, είστε πολύ καλό γκρουπ, θα σας βγάλω δίσκο αλλά σε αυτό το σημείο θα κάνετε έτσι κλπ”;

Δεν νομίζουμε ότι είναι έτσι. Οι εταιρείες θέλουν από τον καλλιτέχνη να κάνη σωστά τη δουλειά του. Εμείς έχουμε κάνει τέσσερις δίσκους και κανένας ποτέ δεν γύρισε να μας ζητήσει τίποτα ούτε να μας πιέσει για τίποτα... Εκτός και αν πάς σε μία δισκογραφική εταιρεία, δείξεις τα τραγούδια σου και σου πούνε “δεν μας αρέσουνε έτσι όπως είναι, αλλά αν φροντίσετε να αλλάξετε και να κάνετε κάτι άλλο, τότε ίσως συνεργαστούμε”. Έτσι η εταιρεία ξεκαθαρίζει ότι “αν θες να συνεργαστούμε, θα πρέπει να αλλάξεις το στυλ σου, γιατί δεν μ' ενδιαφέρεις έτσι όπως είσαι”. Αυτό είναι διαφορετικό από το να είσαι μέσα στο στούντιο και να έρθει ένας και να σου λέει “μην κάνης έτσι, κάνε αλλιώς, μην βάζεις αυτό το τραγούδι, βάλε το άλλο”, κλπ. Αυτά τα πράγματα δεν νομίζω ότι γίνονται. Υπάρχει μία συνεργασία πάντα ανάμεσα στους μουσικούς και στον παραγωγό τους και όπου “τα βρίσκουν”, συνεχίζουν τη συνεργασία τους, αλλιώς άμα τσακωθούν, δεν συνεχίζουν. Άλλωστε και στο χέρι του μουσικού είναι. ακόμη και αν έρθει η εταιρεία ή ο παραγωγός να του επιβάλει κάτι, δεν μπορεί να πει “όχι, δεν θέλω”;

Μπορεί να το πει αλλά τότε η θέση του είναι λεπτή.

Καθόλου. Αν έχει “μαγκιά” μέσα του, θα πει “όχι, αυτό δεν το θέλω, αφήστε με ήσυχο, εγώ θέλω να κάνω αυτό, αν δεν σας αρέσει, βρείτε άλλον”. Εκτός αν είναι διατεθειμένος να υποχώρηση για να του κάνη τον δίσκο η εταιρεία, οπότε όμως.. τον κρίμα στο λαιμό του.

Από ότι είδα, υπάρχει και ένα fan club.

Ναι, δεν είναι fan club, το έχουμε ονομάσει ΡΙΦΙΦΙ CLUB, γιατί δεν θέλουμε να αισθανόμαστε ότι εμείς είμαστε “οι καλλιτέχνες” και από πίσω τους τρέχουν οι fans. ΡΙΦΙΦΙ CLUB λοιπόν, όπου όλοι είμαστε ισότιμα μέλη και μας δίνει απλά και εμάς την ευκαιρία, μία και τυχαίνει να τους αρέσουν τα τραγούδια μας, να έχουμε μία επικοινωνία μαζί τους μέσω αλληλογραφίας είτε και μέσω του τηλεφώνου ακόμη. Φυσικά δεν γίνεται να διατηρείς αλληλογραφία με 1500 άτομα (τόσα είναι τα μέλη του club μαζί με εμάς βέβαια), αλλά κάνεις μία πρώτη γνωριμία και από εκεί και ύστερα, όλο και σε κάποια συναυλία θα συναντήσουμε πολλούς από αυτούς, θα τα πούμε κλπ.

Αυτό βέβαια είναι μία ένδειξη επιτυχίας.

Θα λέγαμε καλύτερα, μία ένδειξη αγάπης, μία ένδειξη ότι καλλιτέχνης και κοινό μπορούν να συνυπάρξουν και να έρθουν πιο κοντά.

Σκοπεύετε να παραμείνετε στον ελληνικό στίχο;

Εμάς δεν μας ενδιαφέρει να κάνουμε καριέρα στο εξωτερικό. το μόνο που θα μας ενδιέφερε και θα το κάναμε με μεγάλη χαρά θα ήταν να συμμετάσχουμε, για παράδειγμα, σε κάποιο φεστιβάλ στο εξωτερικό ή να παίξουμε κάπου μεμονωμένα και να ξαναγυρίσουμε στη χώρα μας. Γιατί ή ζωή μας είναι εδώ πέρα, οι φίλοι μας, τα πάντα. Φυσικά, αν κάποιος ή κάποιοι από μας αποφασίσουν ότι θέλουν να κάνουν κάτι στο εξωτερικό, μπορούν πολύ ευχαρίστως να το κάνουν, αλλά όχι μέσα από τους ΡΙΦΙΦΙ, με την έννοια ότι η συμμετοχή στους ΡΙΦΙΦΙ είναι συγκεκριμένη. Οποίος μπαίνει στους ΡΙΦΙΦΙ ακολουθεί το μουσικό στίγμα του συγκροτήματος και προσαρμόζεται σε αυτό.

Οι δημιουργίες του συγκροτήματος προέρχονται από όλα τα μέλη ή υπάρχει κάποιος ή κάποιοι που ασχολούνται περισσότερο με αυτό;

Οποίος (από τα μέλη του γκρουπ, εννοείται) έχει κάποιο τραγούδι, το φέρνει. Βέβαια στον καινούργιο δίσκο υπάρχουν μερικά τραγούδια που οι συνθέτες τους δεν είναι μέλη των ΡΙΦΙΦΙ, αλλά αυτό δεν ξέρουμε αν θα γίνει και στο μέλλον. Επίσης τυχαίνει κάποιος από εμάς να έχει φέρει περισσότερα κομμάτια, π. χ. ο Μάνος ο Βαφειάδης είχε το βάρος να γράψει οκτώ από τα έντεκα τραγούδια στον τελευταίο μας δίσκο, ενώ ο Νίκος Κατσιπόδης είχε γράψει τα πιο πολλά τραγούδια στους προηγούμενους. Γενικά, ο καθένας από μας προτείνει ένα τραγούδι του, αρχίζουμε και το δουλεύουμε όλοι μαζί και όταν το κομμάτι ολοκληρωθεί, ο ίδιος ο δημιουργός του δεν το αναγνωρίζει (γέλιο).

Λογικό είναι, αφού η δομή που έχει στο μυαλό του ο δημιουργός του κομματιού επηρεάζεται από την επεξεργασία που κάνουν οι υπόλοιποι.

Ναι, έτσι γίνεται πάντα, λέει ο ένας “να βάλουμε και αυτό το σόλο εδώ;”, λέει ο άλλος “να παίξουμε και μία εισαγωγή;” και προχωράει το πράγμα.

Φυσικά η αρχική ιδέα πάντα διαφαίνεται.

Ναι, αυτό που είπαμε πριν ότι αυτός που το έγραψε το κομμάτι δεν το αναγνωρίζει προφανώς είναι ένα αστειάκι. Η διαμόρφωση του κομματιού αφορά την ενορχήστρωσή του.

Πέρα από τις πρόβες και την όλη δραστηριότητα του γκρουπ, βλεπόσαστε, έτσι σαν παρέα;

Ναι. Βέβαια δεν είμαστε πια μικροί να έχουμε το συγκρότημα και να είμαστε μαζί από το πρωί μέχρι το βράδυ όπως κάναμε παλιά, τώρα έχει ο καθένας τις υποχρεώσεις του, άλλος είναι παντρεμένος και έχει παιδιά, άλλος έχει τη δουλειά του κλπ. Όταν είσαι μικρός, φτιάχνεις ένα συγκρότημα με παιδιά από τη γειτονιά σου και είσαστε συνέχεια μαζί, αλλά όταν περάσουν κάποια χρόνια και συνεχίζεις να παίζεις, σίγουρα θα συνεργαστείς με άτομα από άλλες περιοχές, που ο καθένας έχει την προσωπική του ζωή να κάνη και σίγουρα δεν γίνεται να συναντιέστε κάθε βράδυ στην καφετέρια ή στο μπαράκι. Έχουμε κάποιες συγκεκριμένες μέρες για πρόβα, αυτό είναι που μας δένει πιο πολύ. Από κει και πέρα μπορούμε να δώσουμε ένα ραντεβού π. χ. να πάρουμε τις κοπέλες μας και να βγούμε ένα Σάββατο βράδυ όλοι μαζί, αλλά σίγουρα δεν μπορεί να είναι η κατάσταση όπως όταν ήμασταν 18 και 20 χρονών. Άλλωστε δεν μπορεί να επιβιώσει ένα συγκρότημα όταν δεν υπάρχει μία έστω στοιχειώδης ανθρώπινη επαφή μεταξύ των μελών του.

Εκτός από τον Θοδωρή Μποτίνη που ξέρω ότι δεν ήταν στο γκρουπ από την αρχή του συγκροτήματος, οι υπόλοιποι είστε μαζί από τότε;

Ο μοναδικός που είναι στους ΡΙΦΙΦΙ από το ξεκίνημά τους είναι ο Δημήτρης Δημητράκας. Όλοι οι υπόλοιποι μπήκαν από την εποχή του δεύτερου δίσκου και μάλιστα, στον τελευταίο δίσκο μας έχουμε δύο ακόμα καινούργια μέλη.

Συνήθως κάθε καλλιτέχνης όταν βγαίνει από το στούντιο όπου έχει γράψει έναν δίσκο, λέει “αυτή η δουλειά είναι η καλύτερη που έχω κάνει”. Εσείς πώς βλέπετε τον τελευταίο δίσκο σας σε σχέση με τους προηγούμενους;

Ναι, συνήθως οι καλλιτέχνες έχουν την τάση να απορρίπτουν τις παλιότερες δουλειές τους είτε γιατί τις βαριούνται, είτε γιατί ωριμάζοντας σαν μουσικοί αρχίζουν και βλέπουν τα λάθη που έκαναν τότε. Εμείς όταν κάναμε τον πρώτο μας δίσκο σαν ΡΙΦΙΦΙ, δεν μπαίναμε για πρώτη φορά σε στούντιο. Ο καθένας από εμάς είχε κάνει άλλα πράγματα πριν, επομένως το γκρουπ αυτό είναι απόρροια εμπειριών. Εμείς αγαπάμε το ίδιο πολύ και τους τέσσερις δίσκους μας.. δεν απορρίπτουμε τα παλιά μας τραγούδια και αυτό αποδεικνύεται από το γεγονός ότι στο CD του τρίτου μας δίσκου βάλαμε και επιπλέον πέντε κομμάτια από τον δεύτερο και στο CD του τέταρτου δίσκου μας βάλαμε επιπλέον και πέντε τραγούδια απ' τον πρώτο μας δίσκο. Αν μη τι άλλο, δεν ντρεπόμαστε για το παρελθόν μας και είμαστε περήφανοι να ακούμε τα παλιά μας τραγούδια όπως ακούμε και τα καινούργια.

Υπάρχουν στον τέταρτο δίσκο σας σημαντικές διαφορές από τον πρώτο;

Ο, τι έχει γίνει, έγινε με απόλυτα φυσιολογικούς ρυθμούς. Υπάρχει κάποια εξέλιξη, κάποια ωριμότητα στις ενορχηστρώσεις κυρίως, αλλά αυτό που πιστεύουμε είναι ότι ακούγοντας τραγούδια από οποιονδήποτε δίσκο μπορεί κάποιος να μας “ανακαλύψει”, δηλαδή ακόμα και από κομμάτι που ίσως να μην έχει ξανακούσει θα βγάλει το συμπέρασμα ότι ακούει τους ΡΙΦΙΦΙ. Υπάρχει λοιπόν ένα μουσικό στίγμα

Έχετε σκεφτεί να πειραματιστείτε σε κάποιο άλλο μουσικό “χρώμα”, μέσα στα ευρύτερα όρια του rock φυσικά;

Οι ΡΙΦΙΦΙ έχουν υποσχεθεί στο κοινό τους ότι θα παραμείνουν πιστοί στο μουσικό τους στίγμα, πέρα από την φυσική εξέλιξη που μπορεί να έχει κάθε επόμενος δίσκος. Από εκεί και πέρα, αν κάποιοι από εμάς νοιώθουν την ανάγκη της αναζήτησης για να βαδίσουν σε άλλα μονοπάτια, είναι ελεύθεροι να το κάνουν, αλλά όχι μέσα από το συγκρότημα αυτό, που θέλει να ολοκληρώσει το μουσικό του κύκλο όσα χρόνια θα υπάρχει, αφήνοντας ένα συγκεκριμένο μουσικό στίγμα πίσω του.

Δεν εννοώ να φτάσετε σε ακραίες καταστάσεις όπως π. χ. να το γυρίσετε στο δημοτικό. Πάντα μιλάμε για τα πλαίσια του ευρύτερου rock χώρου.

Αν είναι κάτι που μας αρέσει και δεν μας προσβάλλει σαν μουσικό σχήμα, τότε Ναι, κάτι μπορούμε να κάνουμε. Αλλά δεν βλέπουμε π. χ. το ενδεχόμενο να “σκληρύνουμε” τον ήχο μας όπως σε ένα heavy metal σχήμα. Τώρα, αν κάποιος από εμάς θέλει να το κάνη, μπορεί να δημιουργήσει κάποιο άλλο συγκρότημα, ακόμα και παράλληλα με τους ΡΙΦΙΦΙ. Ακόμα και αν όλοι μας αποφασίσουμε να κάνουμε κάτι άλλο, δεν θα το κάνουμε με το όνομα αυτού του σχήματος.

Η πορεία σας μέχρι τώρα θεωρείτε ότι ήταν εύκολη ή δύσκολη;

Εμείς ξεκινήσαμε το 1987 και τον επόμενο χρόνο βγάλαμε τον πρώτο μας δίσκο. Σ' αυτό το σημείο μπορούμε να πούμε ότι ήμασταν τυχεροί. Από εκεί και πέρα, είχαμε διάφορες αλλαγές στην σύνθεση του συγκροτήματος, που εκ των πραγμάτων συνεπάγονταν κάποιο πρόβλημα. Όμως διαθέτουμε αρκετή εσωτερική δύναμη ώστε να καταφέρουμε να ξεπεράσουμε τα όποια προβλήματα και να επιβιώσουμε για εννέα ολόκληρα χρόνια. Ποτέ δεν δηλώσαμε ότι “κάποιοι” μας υπονόμευσαν, μας έβαλαν τρικλοποδιές, θέλανε το κακό μας κλπ. Πιστεύουμε ότι ο καθένας πρέπει να κάνη αυτά που μπορεί και θέλει, και να βαδίζει το δρόμο του, χωρίς να δίνη σημασία σε αυτά που λέγονται γύρω του. και τότε σίγουρα κάποια στιγμή θα δικαιωθεί και όλα θα πάνε καλά.

Συνήθως, το όνομα ενός γκρουπ αντανακλά κάτι από την εικόνα του. Πώς προέκυψε το όνομα ΡΙΦΙΦΙ;

Κοίτα, το όνομα ενός γκρουπ πιστεύουμε ότι πιο πολύ προκύπτει τυχαία. Μαζεύονται μερικά παιδιά που φτιάχνουν ένα σχήμα και κάποια στιγμή λένε μεταξύ τους “και πώς θα λέγεται το συγκρότημα;”. και ο καθένας προτείνει ιδέες. στην περίπτωσή μας το όνομα βγήκε από ένα κομμάτι του πρώτου δίσκου μας με τίτλο “ΚΑΙ ΡΙΦΙΦΙ ΘΑ ΚΑΝΩ”..... ε, μας άρεσε σαν λέξη το “ριφιφί” και.. αυτό ήταν.

Και μία τελευταία, μελλοντολογική ερώτηση: Όλοι όσοι παίζουμε σε διάφορα μουσικά σχήματα ελπίζουμε και πιστεύουμε ότι αυτά θα παραμείνουν για πάντα. Είναι αυτό και η δική σας ελπίδα;

Εμείς έχουμε βάλει ένα χρονοδιάγραμμα ότι το 1999 θα επαναπροσδιορίσουμε τις θέσεις μας σαν συγκρότημα, θα μιλήσουμε μεταξύ μας και θα δούμε τι θα κάνουμε, αν δηλαδή θα έχουμε όρεξη να συνεχίσουμε ή αν πιστεύουμε ότι έκλεισε πια ο κύκλος των ΡΙΦΙΦΙ, ωραία ήτανε αλλά καιρός πια για κάτι άλλο. Αλλά αυτά... θα τα πούμε τότε... Προς το παρόν, υπάρχουμε και παίζουμε. Αυτό που μας ενδιαφέρει είναι μία ιστορική καταγραφή του μουσικού μας στυλ και στίγματος και, φυσικά, να μείνουμε, για όσο καιρό υπάρχουμε σαν σχήμα, πιστοί σε αυτά.

Στο σημείο αυτό, η συνάντησή μου με τους ΡΙΦΙΦΙ τελειώνει. Είναι ήδη περασμένες έντεκα το βράδυ και πρέπει να πάρω το δρόμο της επιστροφής. Πριν "κλείσουμε" όμως με τους ΡΙΦΙΦΙ, ας ρίξουμε μία ματιά στην ιστορία του συγκροτήματος.

• Δημιουργήθηκαν το 1987 και άρχισαν να παρουσιάζουν τη δουλειά τους σε διάφορες ντισκοτέκ και clubs της Αθήνας.
  
• Το 1988 κυκλοφορεί από την ΛΥΡΑ ο πρώτος τους δίσκος με τίτλο ΡΙΦΙΦΙ και το τραγούδι τους “ΔΕΝ ΘΥΜΑΜΑΙ” μπαίνει σε συλλογή με τα καλύτερα τραγούδια της χρονιάς για την εταιρεία.
  
• Οι ΡΙΦΙΦΙ συνεχίζουν τις ζωντανές τους εμφανίσεις σε Αθήνα και επαρχία και τον Ιούνιο του 1991 κυκλοφορεί από την ΜΒΙ ο δεύτερος δίσκος τους με τίτλο “ΑΜΕΤΑΝΟΗΤΑ ΤΡΕΛΛΟΣ”. Η ηλεκτρική ρυθμική μπαλάντα πλαισιωμένη από ροκ ήχο, δίνει πάντα το στίγμα του γκρουπ με δυναμικές αλλά και μελωδικές συνθέσεις. Τραγούδια που ξεχώρισαν ήταν: ”ΑΜΕΤΑΝΟΗΤΑ ΤΡΕΛΛΟΣ” και “ΦΙΛΑ ΜΕ”.
  
• Η ανοδική πορεία των ΡΙΦΙΦΙ έχει αρχίσει και τον Ιανουάριο του 1994 κυκλοφορεί ο τρίτος τους δίσκος με γενικό τίτλο ”ΑΠΑΤΗ”. Ξεχωρίζουν τα τραγούδια “ΧΑΝΟΜΑΙ” και “ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ” και έτσι οι ΡΙΦΙΦΙ αφήνουν και την δική τους σφραγίδα πλέον στο χώρο της ελληνικής πόπ μουσικής.
  
• Ιανουάριος 1996 και οι ΡΙΦΙΦΙ συνεχίζουν. ”ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ” είναι ο τίτλος του τέταρτου δίσκου τους. Εμφανίζονται με ιδιαίτερες φιλοδοξίες, ωριμότεροι, ανανεωμένοι και πιο δυναμικοί. Η μελωδία όμως παραμένει πάντα στις υψηλότερες βαθμίδες του μουσικού τους στίγματος.

Είχαμε πει στο προηγούμενο τεύχος ότι θα μιλούσαμε για μερικές απλές μαθηματικές σχέσεις που αφορούν τους ήχους (όχι, δεν πρόκειται να το γυρίσουμε σε πανεπιστημιακό σύγγραμμα... ). Φυσικά, δεχόμαστε ότι όλοι μας ξέρουμε τι σημαίνει ΗΧΟΣ (εκτός αν κάναμε κοπάνα στο σχολείο την ώρα της Φυσικής..... ). Επομένως ξέρουμε και τι σημαίνει συχνότητα του ήχου. Υπενθυμίζουμε εδώ ότι η συχνότητα, μαζί με την ένταση και την χροιά είναι τα τρία “στοιχεία ταυτότητας” ενός ήχου. Η συχνότητα καθορίζει πόσο “οξύς” ακούγεται ο ήχος, η ένταση αναφέρεται στο πόσο “δυνατός” είναι και τέλος η χροιά έχει να κάνη με την προέλευση του ήχου, δηλαδή με το “σώμα” εκείνο που πάλλεται και τον δημιουργεί.

Τα τρία αυτά γνωρίσματα του ήχου είναι υποκειμενικά και εξαρτώνται πολύ από την ικανότητα του αυτιού μας να αντιλαμβάνεται τους ήχους. Αν ακούσουμε μία μουσική νότα που έχει μία συγκεκριμένη ένταση και αμέσως μετά την ίδια νότα σε μεγαλύτερη ένταση, είναι πιθανόν να μας φανεί ότι την δεύτερη φορά ακούσαμε μία άλλη, ψηλότερη νότα. Η συχνότητα της νότας δεν άλλαξε, αυτό που άλλαξε είναι ο τρόπος με τον οποίο την αντελήφθη το αυτί μας.

Η ένταση ενός ήχου μετριέται σε Watt/cm2. Η μονάδα αυτή όμως είναι πρακτικά άχρηστη. Ένας ήχος τόσο δυνατός που να μας προκαλεί πόνο στα αυτιά έχει ένταση 0, 0003 Watt/cm2 !!Είναι φανερό ότι έπρεπε να βρεθεί ένας άλλος, πιο εύχρηστος τρόπος.

Αν πάρουμε σαν βάση τον ήχο εκείνο που ένας μέσος ακροατής με καλή ακοή μπορεί να αντιληφθεί ανεπαίσθητα και μετρήσουμε την έντασή του, θα βρούμε ότι είναι 0, 00000000000001 Watt/cm2. την ένταση αυτή (που λέγεται και κατώφλι ακουστότητας) την αντιστοιχούμε στην τιμή 0 μίας μονάδας που λέγεται decibel (dB). Επομένως, κάθε άλλος ήχος μπορεί να συγκριθεί με τον “πρότυπο” αυτό ήχο και αν π. χ. η ένταση του άλλου ήχου είναι κατά 25% μεγαλύτερη, τότε λέμε ότι ο ήχος αυτός έχει μία ακουστική στάθμη 1dB.

Στο επόμενο τεύχος θα συνεχίσουμε με λίγο περισσότερα Τεχνικά στοιχεία, σε ειδική στήλη. Πάντα σύμφωνα με το ενδοιαφέρον σας, και τα e-mail που στέλνετε... Ώρα να κλείσοτμε όμως, γιατί αρκετά πονοκεφαλιάσαμε ως τώρα. Καιρός να κοιτάξετε και σε τις άλλες, πιο ευχάριστες σελίδες του περιοδικού μας!