Από τη Συγγρού μέχρι τη Λεωφόρο Κηφισίας

«Ο δρόμος είχε τη δική του ιστορία, κάποιος την έγραψε στον τοίχο με μπογιά, ήταν μια λέξη μοναχά ελευθερία, κι ύστερα είπαν πως την έγραψαν παιδιά». Το παραπάνω είναι το ρεφραίν από το τραγούδι «Ο Δρόμος» που αναφέρεται αποκλειστικά και μόνο σε μία οδό. Σκεφτείτε τι ιστορία θα είχε να γράψει ο κάθε δρόμος και πόσα γεγονότα έχουν εξελιχθεί τόσο σε κεντρικούς και γνωστούς δρόμους όσο σε στενάκια που το όνομα τους εμφανίζεται πάμπολλες φορές στον οδικό χάρτη σε ισάριθμες διαφορετικές περιοχές.

Η Πατησίων βάφτηκε με αίμα πριν αρκετά χρόνια στα «γεγονότα του Πολυτεχνείου» ενώ σήμερα στη Συγγρού και στην παραλιακή χύνεται αρκετό από οδικά ατυχήματα και δυστυχήματα. Η Λ. Ποσειδώνος με το ψευδώνυμο «παραλιακή» αντιπροσωπεύει τα τελευταία χρόνια την καλοκαιρινή νυχτερινή διασκέδαση των Αθηναίων ενώ η Στουρνάρη αντιπροσωπεύει το αντικείμενο κάθε τρελλαμένου κομπιουτερά. η Λ. Κηφισίας μας οδηγεί στην πολυτέλεια και τη χλιδή, ενώ η Λ. Αλεξάνδρας στην ρουτίνα του κέντρου. Η Λ. Πεντέλης μας μεταφέρει στην καθαρή ατμόσφαιρα που δημιουργεί η φύση ενώ η Πατησίων στη μαυρίλα της τσιμεντούπολης.

Όλοι οι δρόμοι έχουν κάτι να πουν. Η ιστορία τους - μικρή η μεγάλη, ενδιαφέρουσα ή οχι - σκορπίζει όπως η πίσσα στο φρεσκοστρωμμένο δρόμο αφήνοντάς μας ένα χαρακτηρισμό. Η οδός Φυλής έχει δεθεί με το αρχαιότερο επάγγελμα, οργανωμένο σε πρόχειρα «καταστήματα» ενώ η Συγγρού με την εξαθλίωση του στην πιο «φτηνή» και ασυνήθιστη μορφή του. Η οδός Αθηνάς αποτελεί την πιο διπρόσωπη οδό του κέντρου αφού το πρωί πηγαίνει εκεί όλος ο κόσμος για ψώνια ελπίζοντας σε καλύτερες τιμές ενώ το βράδυ κυκλοφορεί «λίγος» κόσμος και το αρχαιότερο επάγγελμα τελεί εν εξελίξει.

Η ιστορία των δρόμων όμως δεν περιορίζεται στα γεγονότα που έχουν διαδραματιστεί ή στη σκέψη και την εντύπωση που μας έχουν αφήσει. πολλοί δρόμοι είχαν μεγάλη ιστορία πριν ασφαλτοστρωθούν ή πριν γίνουν καν δρόμοι. Για παράδειγμα, η οδός Πανόρμου - κεντρικός δρόμος που ενώνει την Κηφισίας και την Αλεξάνδρας και επί της οποίας κατασκευάζεται σταθμός για το Αττικό Μετρό - πριν από αρκετά χρόνια δεν ήταν παρά ένα ρέμα. Εκεί κυκλοφορούσαν ψαράκια και βατραχάκια, ενώ σήμερα για να βρεις τέτοια πρέπει να πας μερικές δεκάδες χιλιόμετρα μακριά. Σ’ αρκετά τμήματα της Λ. Κηφισίας - πριν, επίσης, αρκετά χρόνια - δεν κυκλοφορούσαν καν αυτοκίνητα. Φανταστείτε πόσα γεγονότα θα είχαν συμβεί τότε που δεν τα γνωρίζουμε.

Μία άλλη μεγάλη ιστορία των Δρόμων αποτελεί η μετονομασία τους. Σκεφτείτε πόσοι δρόμοι έχουν αλλάξει όνομα λόγω σπουδαίων γεγονότων ή απόδοσης τιμών σε αξιόλογα άτομα, πριν ή μετά το θάνατό τους. Παράδειγμα η γνωστή μας οδός Πανεπιστημίου - κάθετη στην πλατεία Ομονοίας - που εδώ και αρκετό καιρό λέγεται Ελευθερίου Βενιζέλου.

Μετα το θάνατο της Μελίνας Μερκούρη, οι δρόμοι Εθνικής Αντιστάσεως (στον Αγιο Δημήτριο) και Αναμορφώσεως (στο Νέο Ηράκλειο) μετονομάστηκαν σε οδοί Μελίνας Μερκούρη. Παρομοίως μετονομάστηκε σε Ανδρέα Παπανδρέου η οδός Λεωφόρος Ηλιούπολης μετά το θάνατό του. Οι οδοί Καλλιθέας (Κηφισιά), Αμφίσσης (Νίκαια), Καττέ (Κηφισιά), Βασιλεώς Γεωργίου Β’ (Μοσχάτο) και Ιωάννου Μεταξά (Πεντέλη) μετονομάστηκαν αντίστοιχα σε Μπακογιάννη, Εθνικής Αντιστάσεως, Καζαντζάκη, Στρατηγού Μακρυγιάννη και Οδυσσέα Ελύτη για παρόμοιους λόγους.

Όπως καταλαβαίνετε η ιστορία των «Δρόμων» είναι μεγάλη και μακροχρόνια. Όσο ψάχνουμε και σκεπτόμαστε, τόσο θα την ξετυλίγουμε όλο και περισσότερο γεμίζοντας σελίδες και οθόνες.