 |
Aφορμή για να γνωρίσω το Θάνο Καλλίρη στάθηκε η WEB σελίδα του. Ο Θάνος είναι δικό μας παιδί. Παιδί του δικτύου. Μετά από μια μακρόχρονη επικοινωνία μαζί του, σκέφτηκα ότι θα ήταν εύκολο να πάρω μια συνέντευξη απ' αυτόν. Αμ' δε που ήταν!… Γιατί ο Θάνος εκτός από τις καλλιτεχνικές του υποχρεώσεις, είναι και ένας από τους ιδρυτές της Powernet, μιας ανερχόμενης εταιρείας για υπηρεσίες on-line. Επίσης ήταν ο εμπνευστής της "Thea" του καταλόγου που όλοι μας έχουμε ίσως δει στη home page της Hellas On Line. Τελικά, μετά από πολλές προσπάθειες, τα κατάφερα και βρέθηκα στο καμαρίνι του. Για το Θάνο μου είχε μιλήσει επίσης ένας παλιός του φίλος, από τα χρόνια του '82-83, την εποχή που συναντιόντουσαν μαζί με άλλους μουσικούς στη "Μουσική Απο-θήκη", ένα live στέκι στην Αγίου Μελετίου… Έτσι η κουβέντα μας άρχισε off the record πάνω σ' αυτό το θέμα και κατέληξε στην πρώτη… ερώτηση:
|
Κάτι που θυμάσαι χαρακτηριστικά από εκείνη την εποχή; Το πρώτο πράγμα που σου ’ρχεται στο μυαλό…
Η πλάκα είναι ότι θυμάμαι τα πάντα. Δεν είναι κάτι που μου ’ρχεται πρώτο… Δεν είναι και πάρα πολύ παλιά βέβαια, ίσως εμένα δε μου φαίνονται πια παλιά, αν και είναι 13 χρόνια πίσω…
Τι θα ’λεγες ότι άλλαξε από τότε μέχρι σήμερα;
Κοίταξε να δεις, πολλά έχουν αλλάξει. Όχι μόνο πάνω μου, όχι μόνο στον κόσμο, όχι μόνο στη μουσική σκηνή, σε όλα τα επίπεδα έχουν αλλάξει… Δεν υπάρχει κατ’ αρχήν η "Μουσική Αποθήκη"…Δεν υπάρχει πια αυτή η έντονη σκηνή που υπήρχε με πολλά συγκροτήματα. Υπάρχουν βέβαια τώρα κάποια συγκροτήματα, και μαθαίνω ότι τώρα ξαναγίνεται ένα κίνημα -γιατί πέρασε μια εποχή που δεν υπήρχε τίποτα- με ελληνικό ροκ όμως αυτή τη φορά. Υπήρχαν μέρη και χώροι για έκφραση, για όλα αυτά τα συγκροτήματα -όπως εμείς- και τώρα δεν υπάρχουν τόσο πολύ. Οι επαγγελματίες γίνανε πια πιο επαγγελματίες, αυτοί που δεν είχαν ταλέντο χάθηκαν στα "έγκατα της γης". Δεν μπορώ να βρω ότι κάτι είναι κοινό. Το μόνο που βρίσκω εγώ κοινό με τον εαυτό μου και τότε, είναι ότι δεν έχασα το ρομαντισμό μου, ότι ακόμα είμαι μέσα μου αυτό που ένιωθα, αυτό το κάτι ξεχωριστό, αυτός ο ρομαντισμός μου που υπάρχει για τη μουσική ακόμα. Και μάλιστα, όταν θα σταματήσω στις 10 του Γενάρη από το μαγαζί, έχουμε κανονίσει με τα παιδιά -τους GR FORCE- να παίξουμε στο "PIQUE", ένα μαγαζί που έχει ανοίξει στην Κυψέλη εδώ και χρόνια ο ένας από τους τότε κιθαρίστες μας, ο Νίκος Σινιώρος. Θα κάνουμε εκεί ένα live. Να θυμηθούμε τα παλιά…
Απ’ αυτό που κάνεις τώρα, είσαι ευχαριστημένος;
Να σου πω… Ναι, θα ήταν ψέμα και σαχλό να πω ότι δεν είμαι ευχαριστημένος. Είμαι πάρα πολύ ευχαριστημένος και ευγνώμων, γιατί πολλοί κόποι έχουν ευοδωθεί. Βέβαια όταν μεγάλωνα και ήμουν εκεί, 18 χρόνων, οι στόχοι μου και οι σκέψεις μου δεν μπορούσα να φανταστώ πώς θα ’ναι τώρα, ήτανε πιο αγνοί, πολύ πιο μεγαλεπήβολοι. Αλλά η ουσία είναι ότι ήθελα να κάνω κάτι που να ’χει σχέση με τη μουσική. Να γράφω τραγούδια, να τραγουδάω στον κόσμο, κι αυτό κατάφερα να το κάνω τελικά πετυχημένα και να εισπράξω αγάπη, επιτυχία και ανταπόδοση από τον κόσμο, πράγμα που είναι πολύ σημαντικό για έναν καλλιτέχνη. Έκανα τις υποχωρήσεις μου στη ζωή -όπως όλος ο κόσμος…
Τι υποχωρήσεις έκανες;
Υποχωρήσεις κάνεις σε πάρα πολλά πράγματα, πιστεύω, ακόμα και με το να δέχεσαι να συνυπάρχεις με κάποιους ανθρώπους που ουσιαστικά δε θα τους δεχόσουνα, αν σου 'λεγαν "πες ειλικρινά τη γνώμη σου"… Συμβιβασμούς κάνεις ακόμα κι όταν πρέπει να πεις τη γνώμη σου για κάποιον και προτιμάς να μην την πεις, γιατί θα είναι πολύ "κακιά". Το ευτύχημα είναι ότι οι συμβιβασμοί ήταν απλά συμβιβασμοί, δεν ήταν ξεπεσμός ιδανικών…
Ποια πράγματα, από άποψη ιδανικών, έχεις κρατήσει μέσα σου ακόμα, από την αρχή της πορείας σου μέχρι σήμερα;
Την ποιότητα, απόλυτη τιμιότητα, και πιστεύω, ότι το πιο κύριο στη δική μου ανθρώπινη ψυχοσύνθεση είναι να μην επιδιώκω ποτέ το κακό του άλλου. Ούτε και έμμεσα.
Τι πιστεύεις ότι δίνεις στο κοινό σου, σαν καλλιτέχνης;
Τραγούδια που συντροφεύουν κάποιες στιγμές, όμορφες στιγμές μουσικής, είτε μέσα από κάποιο στίχο είτε μέσα από μια μελωδία είτε μέσα από μια έκφραση, μια ερμηνεία. Ή χαρά ή λύπη -ανάλογα- γιατί μπορείς να τραγουδήσεις ένα πολύ χαρούμενο τραγούδι όπως το "Γιορτάζω" ή ένα πολύ πιο λυπημένο, αλλά και τα δυο είναι τροφή για συναίσθημα…
Υπάρχουν στιγμές που θα ήθελες η καλλιτεχνική σου πορεία να ήταν αλλιώς; Στιγμές που σταματάς και λες: "Θα ήθελα να κάνω κάτι άλλο!";
Ναι, αλλά το λέω πάντοτε γιατί θέλω να κάνω κάτι καλύτερο… Όχι ν’ αλλάξω το πίσω, το πίσω -καλώς ή κακώς- φτάνει μέχρι εδώ. Πολλές φορές όμως σταματάω και αυτό που θέλω να κάνω είναι, όχι ν’ αλλάξω ακριβώς, αλλά να δραστηριοποιηθώ ώστε να γίνω απότομα πολύ καλύτερος.
Πιστεύεις ότι η εικόνα που δίνεις στον κόσμο συμπίπτει με την εικόνα που εσύ αισθάνεσαι ότι έχεις, δηλαδή που εσύ έχεις για σένα;
Δεν μπορώ να ξέρω τι εκπέμπεται στον κόσμο ακριβώς. Θα σου απαντήσω στην ερώτησή σου σύμφωνα πάντοτε με το τι έχω πάρει εγώ από τον κόσμο ότι νομίζει πως είμαι εγώ. Γιατί μπορεί κάποιοι άλλοι να λένε άλλα πράγματα. Η γνώμη μου είναι -άσχετα με το τι παίρνει ο κόσμος- ότι αυτό ακριβώς που είμαι, δίνω και στον κόσμο. Είμαι πάρα πολύ ατόφιος, από την κορφή ως τα νύχτα, από την πρώτη κουβέντα μέχρι την τελευταία, από την πρώτη νότα μέχρι την τελευταία και δε χρειάστηκε ποτέ μου να υποδυθώ. Είχα ένα πολύ καλό μεγάλωμα από τη μάνα μου, δε μεγάλωσα με κάποια κόμπλεξ, που να με οδηγήσουν στο να προβάλλω κάτι που δεν είμαι, για κάποιους λόγους. Είμαι ακριβώς αυτό που είμαι. Γι’ αυτό και έχω μείνει πάρα πολύ απλός, πράγμα που το ξέρουν οι δικοί μου άνθρωποι και το εκτιμούν. Αλλά ένας άνθρωπος όταν δεν έχει κόμπλεξ, δε χρειάζεται να το "παίξει". Είναι αυτό που είναι.
Πες μου κάτι άλλο. Ποιο είναι το ιδανικό της ευτυχίας για σένα;
Το ιδανικό της ευτυχίας είναι: απόλυτη υγεία, μια συντροφιά γύρω σου από κάποιους ανθρώπους που σ’ αγαπάνε και τους αγαπάς πάρα πολύ -είτε υπάρχει ερωτικό στοιχείο είτε όχι. Στο κάτω-κάτω δεν αρκούν ούτε μόνο δυο-τρεις καλοί φίλοι ούτε μια καταπληκτική γκόμενα. Πιστεύω ότι όλα αυτά μαζί συνθέτουν την απόλυτη ευτυχία.
Αναφέρεσαι δηλαδή περισσότερο στη συσχέτιση με τους άλλους;
Εννοείς ότι απέκλεισα το υλικό στοιχείο;
| Όχι, καθόλου. Απλά προσπαθώ να το διευκρινίσω εγώ περισσότερο. Αλλά αυτή είναι η επόμενη ερώτηση. Τι σημαίνει το χρήμα για σένα; Το χρήμα είναι ό,τι για όλο τον κόσμο. Η απόλυτη ευτυχία -επειδή μπορεί να έχεις πάρα πολλά λεφτά, αλλά να μην έχεις την υγειά σου ή να μην έχεις ανθρώπους γύρω σου, να τα χαρείς τα λεφτά σου. Πιστεύω ότι τα λεφτά είναι πολύ πιο κάτω στη λίστα, σ' αυτό που λέμε "ποια είναι τα στοιχεία για να κάνουν έναν άνθρωπο ευτυχισμένο". Πιστεύω πως πρώτα απ' όλα, είναι η υγεία η σωματική, η ψυχική, που διαθέτει ένας άνθρωπος, δυο-τρεις, τέσσερις-πέντε, δέκα -δεν έχει σημασία- άνθρωποι γύρω του, που να δίνει και να παίρνει και να χαίρεται αυτή την ευτυχία, να τη μοιράζεται μ' αυτούς τους ανθρώπους κι από 'κει και πέρα και τα υπόλοιπα έρχονται…
Ξέχωρα απ' αυτό, τι σημαίνει το χρήμα για σένα;
|
 |
Έχεις πει ποτέ ψέματα στον εαυτό σου;
Στον εαυτό μου; Όχι. Ούτε έχω ποτέ αυταπάτες. Γιατί κι αυτό θα μπορούσε να είναι ένα μικρό ψέμα στον εαυτό μας…
Τι φοβάσαι πιο πολύ στη ζωή;
Ότι θα ’ρθει η ώρα που θα θέλω να ζήσω περισσότερο…
Το θάνατο… (Με κοιτάζει στα μάτια και σωπαίνει…)
…
Πιστεύεις ότι η γενιά μας -η γενιά των τριάντα- είναι χωρίς ταυτότητα; Στο σύνολό της…
Όχι! Δε θεωρώ ότι δεν έχει ταυτότητα, δεν είναι βέβαια μια γενιά που σηματοδοτήθηκε με κάποια γεγονότα. Οι προηγούμενες γενιές περάσανε κάποιες μεγάλες ανακατατάξεις -κοινωνικές και μουσικές- η γενιά των χίπηδων, η γενιά του Βιετνάμ, ακόμα και η γενιά της ντίσκο -υπήρξε και μια γενιά τέτοια- κάπου κι εμείς είμαστε εκεί… Το αν θα χαρακτηριζόμαστε η γενιά των τάδε, πρέπει να περάσουνε και δέκα-είκοσι χρόνια ακόμα, για να κοιτάς πίσω και να το χαρακτηρίζεις αυτό… Όχι, δεν πιστεύω ότι δεν έχουμε ταυτότητα…
Μιλάω για την αίσθηση που έχει κάποιος για τη γενιά του, μέσα σε μια δεκαετία…
Δεν το έβλεπα ποτέ έτσι στη ζωή μου… Εβλεπα πάντα τη δική μου πορεία κι εγώ από μικρός είχα πολύ έντονη την ταυτότητα μέσα μου… Ήξερα τι θέλω, ήξερα τι δε μου αρέσει, όχι μόνο για τον εαυτό μου, για τους γύρω μου, για τον κόσμο, για τη χώρα μου, ήξερα τι θέλω κι ήξερα πού πάω. Και ήθελα να πάω… Είχα δηλαδή και ταυτότητα και όνειρα και σκοπούς… Γενικά δεν μπορώ ν’ απαντήσω, δεν ξέρω…
Λες…"είχα"…
Είχα και έχω… Πήγα πίσω, στο σημείο που φτιάχνεις, φτιάχνεις, φτιάχνεις -και τώρα φτιάχνω- και δε σταματάμε ποτέ να φτιάχνουμε… Απλά είμαστε στο επόμενο βήμα τώρα…
Το επόμενο βήμα για ποιο πράγμα;
Το πρώτο βήμα ήταν ότι κάποια πράγματα γίνανε πραγματικότητα. Οποία ευτυχία να το γεύεσαι αυτό το πράγμα! Τώρα είναι η πιο σκληρή πραγματικότητα, που σημαίνει ότι καλά ως εδώ, από δω και πέρα πρέπει να συνεχίσουμε… Πρέπει αυτό να το κάνουμε ακόμα καλύτερο… Το οτιδήποτε είναι αυτό, το πού έχεις φτάσει ως άνθρωπος, ως καλλιτέχνης, πρέπει να το συνεχίσουμε, πρέπει να κάνουμε κι άλλα πράγματα… πρέπει ακόμα και να δεις και κατά πόσο μπορείς να ενταχτείς στο κοινωνικό σύνολο, κάνοντας ένα γάμο κι ένα παιδί… Αυτό ακριβώς σκέφτομαι, ποιο θα είναι το επόμενο βήμα μου… Σ’ αυτή τη φάση είμαι τώρα…
Εκτός από τη δουλειά σου και την προσωπική σου κατάσταση, ποια είναι τα πράγματα που θα ήθελες να κάνεις;
Να σου πω, δεν είναι ακριβώς τι θα ήθελα να κάνω, γιατί κάνω και πολλά πράγματα γενικά… δηλαδή έχω χόμπι, όπως είναι η σκηνοθεσία, η φωτογραφία, τα κομπιούτερς, δεν έχει υπάρξει ποτέ τα τελευταία τρία-τέσσερα χρόνια -και γενικά στη ζωή μου δεν το ’χω πολύ αυτό- που να πω βαριέμαι, δεν έχω τι να κάνω… Είναι κάτι το οποίο είναι αδιανόητο για μένα… Πάντα υπάρχει κάτι να κάνω… Πάντα έχω όρεξη να κάνω κάτι…
Ελεύθερο χρόνο έχεις;
Υπάρχουν περίοδοι που δεν έχω ελεύθερο χρόνο και κλέβω από τον ύπνο μου πια κι απ' την προσωπική μου ξεκούραση για να βρω… λίγο "ελεύθερο χρόνο", υπάρχουν και περίοδοι που έχω πιο πολύ ελεύθερο χρόνο… ναι…
Και με τι ασχολείσαι τότε;
Τ' άκουσες προηγουμένως. Και επίσης: φίλους, καλή παρέα, κινηματογράφο, που μ' αρέσει πάρα πολύ…
Τι είδος;
Απ' όλα, ευρωπαϊκό, αμερικάνικο, κοινωνικό, Σβαρντζενέγκερ, δεν έχω πρόβλημα, τα βλέπω όλα για κάποιο λόγο: Για άλλο λόγο θα δεις το "Il Postino" και για άλλο λόγο θα δεις το Σβαρντζενέγκερ ή το Σταλόνε…
Ένιωσες ποτέ μοναξιά μέσα στο πλήθος;
Βεβαίως…
Ποιες στιγμές;
Δεν μπορώ να στις καθορίσω τώρα… Έχω αισθανθεί… Δεν είναι πολλές. Δεν είμαι και γενικά άνθρωπος που κλείνομαι στον εαυτό μου, έτσι να «μιζεριάζομαι», αλλά και θεωρώ ότι είναι και αναπόφευκτο, θα υπάρξει στιγμή στη ζωή σου, ο πιο κοινωνικός να 'σαι, όλα καλά να σου 'χουν έρθει, κάποια στιγμή θα νιώσεις μόνος μέσα στο πλήθος και θα πεις: "Ποπό! Πού είμαι; Πού πάω; Τι κάνω; Πώς με λένε; Γιατί;"
 |
Τι σ' έσπρωξε να συνδεθείς με το δίκτυο; Αγάπη στα κομπιούτερς, έχω από πολλά χρόνια, από τότε που πήρα το πρώτο μου κομπιουτεράκι• ένα Sinclair ZX Spectrum, και στη συνέχεια σ' ένα Atari -που ήταν και καλό μουσικό βοήθημα- εξελίχτηκε καλά για τους μουσικούς αυτό το κομπιούτερ και μετά στα PC (από το '92 και μετά). Το χρησιμοποιούσα το κομπιούτερ για διάφορους λόγους, δεν ήταν δηλαδή μονόπλευρη η χρήση, ήταν και για να γράψω απλά ένα γράμμα, για να παίξω να ευχαριστηθώ, ήτανε, πάρα πολλές φορές, όχι για να παίξω μόνος μου, αλλά να παίξω με φίλους μου -γιατί τα κομπιούτερς σου δίνουν κι αυτή την πιθανότητα- κι απ' το Atari ακόμα θυμάμαι που έπαιρνα παιχνίδια και στηνόμασταν στην τηλεόραση τέσσερις-πέντε φίλοι και παίζαμε ο καθένας με τη σειρά, να κάνουμε αγώνες και τα λοιπά. Τώρα βέβαια έχουν εξελιχθεί τα πράγματα, σε network παίζεις με φίλους σου ζωντανά… μέσω modem, τηλεφωνικά παίζεις μ' ένα φίλο, σε κάποια άλλη άκρη του τηλεφώνου… Επίσης είχε πολλά εργαλεία για τη μουσική, για τη φωτογραφία… Και τελευταία μπήκε και το δίκτυο στη ζωή μας, όπου εκεί ξαφνικά είδες ότι ανοίγουν χαώδεις διάδρομοι επικοινωνίας, μάθησης, γνώσης, πληροφοριών γενικότερα… Κάπου σε περιμένουν εκεί, και πας να τα βρεις μόνος σου… |
Μοναχικό μέλλον;
Είσαι μόνος σου στο δωμάτιό σου, αλλά μιλάς με κάποιον που είναι στο Σικάγο εκείνη τη στιγμή, μόνος του στο δωμάτιό του… Επειδή συζητιέται πολύ αυτή η ιστορία, πιστεύω είναι καθαρά προσωπική άποψη αυτή, δεν πιστεύω ότι είσαι απομονωμένος, υπήρχαν πάντοτε άνθρωποι που ήταν μονήρεις και που δεν ήταν το κομπιούτερ, ήταν κάτι άλλο…
Οι χρήστες του δικτύου, είναι άτομα μοναχικά;
Όχι, εγώ είμαι πολύ φανατικός χρήστης και δεν είμαι μοναχικό άτομο…Είναι θέμα σωστής δοσολογίας… Πάντα υπήρχαν άνθρωποι που κλεινόντουσαν στον εαυτό τους και κοιτάγανε… το πέλαγος… Κάποια στιγμή κάνανε κάτι άλλο… Τώρα είναι με τα κομπιούτερς και χάνονται… Υπάρχουν άνθρωποι που δεν ξέρουν καν τα κομπιούτερς κι είναι μονίμως έξω και πάνε κάθε βράδυ σ’ ένα μπαρ και μπεκρουλιάζουν με την παρέα… κι υπάρχουν κι άνθρωποι σαν εμένα, που τους αρέσουν όλα αυτά, από λίγο. Είναι προσωπική επιλογή σου το να κλειστείς για πάντα μπροστά σ’ ένα κομπιούτερ… Δεν στο επιβάλλει ούτε το κομπιούτερ ούτε κανείς άλλος… Εγώ μπορώ να ξοδέψω εφτά κι οκτώ ώρες μια μέρα, και την άλλη μέρα να μη θέλω ούτε να το δω το κομπιούτερ, και να μην το έχω ανάγκη, να θέλω να δω τους φίλους μου -τα παιδιά- μπορεί να θέλω να παίξω μ’ ένα φίλο μου… δηλαδή ανταγωνισμό, παίζουμε doom μέσω modem…
Στο irc μπαίνεις καθόλου;
Όχι.
Έχεις δηλώσει ότι είσαι "άτομο χαμηλών τόνων". Τι σημαίνει αυτό για σένα;
Δε μ’ αρέσει να εκμεταλλεύομαι τη θέση μου και να κάνω δηλώσεις, να το "παίζω" κάποιος, να "φανφαρολογώ" γενικώς και να κυκλοφορώ και να επιδεικνύομαι γενικά, να κυκλοφορώ και να υπενθυμίζω το ποιος είμαι… Υπάρχουν άνθρωποι που θα τους δεις μονίμως σε κάποια γκαλά, σε κάποιες κοσμικές συγκεντρώσεις, με κάποιο περίεργο ρούχο, που θα είναι στην κάμερα πρώτοι για να κάνουν τη δήλωσή τους… που θα βρουν την πρώτη ευκαιρία, να βγουν σε κάποιο παράθυρο να πούνε αυτό που νομίζουνε… Μπορεί να έρθει κάποια στιγμή που θα το κάνω, αλλά επειδή έχω αρκετά χρόνια στην πλάτη μου σ’ αυτό τον τομέα, πιστεύω ότι θα υπάρχει λόγος που θα βγω να το κάνω… Γενικά είμαι άνθρωπος χαμηλών τόνων. Όταν τελειώνει η δουλειά μου πάω με τους φίλους μου, βάζω απλά ρουχαλάκια και περνάω μέσα στο πλήθος, θέλω να περάσω απαρατήρητος… Δε μ’ ενδιαφέρει να δηλώσω "εγώ είμαι ο τάδε"…
|