- Τι να γράψω; ρώτησα.
- Γράψε για την Αργεντινή, όταν γυρίσεις, μου είπαν…
Έτσι, φέρνω ως εδώ, μερικές εικόνες από τη μακρινή μας αυτή χώρα -γνωστή σ’ εμάς από το Ρότσα, το Μαραντόνα και τα… κόρνμπιφ αγελάδας (!) Α! Και τα tango (για όσους προτιμούν τις κουλτουριάρικες ταινίες)…
Τη μέρα που έφευγα, έριχνε μια ασίγαστη, καταρρακτώδη βροχή:
- Κλαίει η Αργεντινή επειδή φεύγεις, είπε ο αγαπημένος μου φίλος.
Μπουένος Άιρες. Απ’ το παράθυρο του αεροπλάνου, έμοιαζε απέραντη, γκρίζα και νωθρή μέσα στο χειμωνιάτικο πρωινό. Είναι μια πόλη των 10 εκατομμυρίων κατοίκων. Όντως απέραντη, επίπεδη, σιωπηλή μέ-σα στην ατέλειωτη πάμπα…
Ο κόσμος της, παρόμοιος με το δικό μας κόσμο, εδώ. Στις χειρονομίες, τον τρόπο που κινούνται, τον τρόπο που μιλούν. Δεν είναι ίσως τόσο εκφραστικοί όσο εμείς. Όταν κάνεις μια βόλτα στο κέντρο της πόλης, η αίσθηση που έχεις είναι πως σουλατσάρεις στην Ομόνοια… Διαφέρουν μονάχα τα κτίρια και το χρώμα που κυριαρχεί… Το γκρίζο… Έχεις το αποτύπωμά του παντού… Ίσως ο χειμώνας (έκανε και μερικές "ανοιξιάτικες" μέρες), ίσως η σύνθεση των εικόνων να προσδιορίζει περισσότερο αυτό το χρώμα.
Μέσα στην πόλη, σε τελείως ανύποπτες στιγμές, ανακαλύπτεις ολόκληρες "τενεκεδουπόλεις", συνοικίες χτισμένες όπως-όπως, σπίτια από τσίγκο, χαρτόκουτα, ξύλα και ό, τι μπορεί να φανταστεί κανείς… Έξω από το Μπουένος Άιρες, ολόκληρες πόλεις, παρόμοιες… Δεκάδες χιλιάδες, εκατοντάδες, ζουν σε συνθήκες άθλιες, παρατημένοι σ’ έναν δικό τους κόσμο, με τους δικούς τους κωδικούς, τους δικούς τους κανόνες…
Μου είπαν, πως είναι "αδύνατο να μπεις εκεί μέσα", όταν θέλησα να δω από κοντά αυτό που δεν πίστευα με τα μάτια μου… "Μόνο αν είσαι γνωστός ή μαζί με κάποιον που κατοικεί εκεί"… Ένα βράδυ, ακούσαμε πυροβολισμούς… Μου είπαν πως είναι συνηθισμένο φαινόμενο αυτό στις περιοχές της "βίσια μιζέρια"…
Και μια ημέρα των ημερών, έπεσε ο Υπουργός Οικονομίας… (πάλι καλά που δεν έπεσε το αεροπλάνο μου κι ήταν και Μπόινγκ 747!) Του έδωσαν αμέσως το Υπουργείο Υγείας… Οι φίλοι Αργεντινοί, είπαν: "Δε φτάνει που δε μας έμεινε ούτε ένα πέσος στην τσέπη, τώρα τελειώσαμε και με την υγεία μας"…
Στον τελικό "Αργεντινή - Νιγηρία", ένας ταλαίπωρος πανηγύρισε για το 3ο γκολ της Νιγηρίας. Την άλλη μέρα, ήταν πρώτη είδηση: Τον είχαν σκοτώσει γιατί έκανε την "εγκληματική" αυτή κίνηση…
Στην "πόλη της ευτυχίας", τη Μαρ δελ Πλάτα, ο χειμώνας σκούραινε τον Ατλαντικό ωκεανό. Είναι η πόλη των αντιθέσεων: Από τη μια μεριά, πανάκριβα σπίτια "των ονείρων μας" -άδεια τα περισσότερα, γιατί χρησιμεύουν σαν θέρετρα- κι από την άλλη, απλώνονται οι "τενεκεδο-συνοικίες". Σ’ αυτή την πόλη, μου είπαν, μαστίζει η ανεργία και η φτώχεια. Αυτό που βλέπεις όμως, σαν ανύποπτος ταξιδιώτης, είναι έναν παραδεισένιο τόπο, σύγχρονο και άψογο. Μέχρι ν’ ανακαλύψεις την άλλη πλευρά…
Στο Σαν Τέλμο, την Κυριακή το μεσημέρι ένα Μοναστηράκι ξεδιπλώνεται μπροστά σου: αντίκες, κόσμος που σεργιανίζει… Και στην πλατεία το γραφικό ταγκό, σαν χάπενιγκ… Ψιχάλιζε… Γέμισε ο γκρίζος ουρανός από τη μελωδία του αργεντίνου ταγκό κι από το ρυθμό του ζευγαριού που αναπαριστούσε άλλες εποχές…
Αυτή η χώρα, συντίθεται στη συνέχεια του τραγουδιού που λέει: "Don’t cry for me Argentina"… Όμως αυτή κλαίει για τα παιδιά της που στην πλειοψηφία τους ζουν κάτω από άθλιες συνθήκες… Είναι μια χώρα που το γκρίζο της έχει αποτυπωθεί στους λυπημένους ρυθμούς των τραγουδιών της. Είναι μια χώρα που το γκρίζο της έχει ένα όνομα:
Θλίψη…
|
|