Τι είναι ο δαιμονισμός; Σύμφωνα με την Εκκλησία δαιμονισμένος είναι εκείνος που βρίσκεται υπό την κατάληψη ενός άλλου πνεύματος, το οποίο ελέγχει το σύνολο της ψυχικής ζωής, και σκοπό έχει την ψυχική και σωματική διάλυση του ατόμου. Το φαινόμενο του δαιμονισμού είναι γνωστό σε όλους μας και το "παράξενο", που το χαρακτηρίζει, έχει οδηγήσει στη δημιουργία πολλών ταινιών και μύθων γύρω από αυτό.
Η επιστήμη αρνείται να δεχτεί τη θρησκευτική άποψη για το δαιμονισμό και θεωρεί το δαιμονισμένο ως άτομο ψυχικά διαταραγμένο, σχιζοφρενή με παρανοϊκές αντιλήψεις και εκτεταμένα παραληρήματα. Όμως ακόμα και εδώ, έχοντας προσεκτικά προσωπικά μελετήσει αρκετά θέματα ψυχιατρικής, τίθεται το ερώτημα: ακόμα και αν δεχθούμε την ιατρική άποψη, είναι ολοφάνερο, πως αυτή στερείται επιχειρημάτων για να αιτιολογήσει μια τέτοια συμπεριφορά, καθώς, ακόμα και σήμερα, η αιτιολόγηση της σχιζοφρένειας είναι αινιγματική και δεν υπάρχουν απαντήσεις ως προς το τι είναι και πώς προκαλείται η σχιζοφρένεια.
Από την άλλη πλευρά, σαφώς και δεν πρέπει να παρασυρθεί κάποιος από σκοταδιστικές μεσαιωνικές αντιλήψεις και να θεωρεί τον ψυχικά άρρωστο δαιμονισμένο. Αυτό θα αποτελούσε οπισθοδρόμηση εκατοντάδων χρόνων πίσω και φυσικά μια απάνθρωπη στάση.
Σήμερα φαίνεται πως υπάρχει μια σιωπηρή αποδοχή, ότι μερικές περιπτώσεις ατόμων -που παρουσιάζουν μια περίεργη, παράδοξη και φοβερά διαταραγμένη ψυχική ζωή- είναι φαινόμενα ανεξήγητα. Υπάρχουν περιπτώσεις όπου σε τέτοια άτομα, συνυπάρχουν και άλλα φαινόμενα για τα οποία δεν υπάρχει λογική άποψη. Παρατηρήσεις αναφέρουν τη μετακίνηση πραγμάτων, την παρουσία αυξημένης θερμότητας στον χώρο, την ικανότητα των ατόμων να μιλάνε με φωνές σε γλώσσες που δε διδάχτηκαν ποτέ, την ικανότητά τους να αποκτούν φοβερή δύναμη, ικανότητες τηλεπάθειας κ.λπ., επίσης άλλα φαινόμενα που αφορούν και το χώρο της παραψυχολογίας.
Η άποψη της Εκκλησίας διατυπώνεται σήμερα μέσα από ιδιαίτερα μορφωμένους ανθρώπους, όπως ο π. Μεταλληνός (καθηγητής Θεολογίας) και ο π. Στυλιανός (ψυχίατρος), σύμφωνα με τους οποίους δαιμονισμός υπάρχει ακριβώς όπως περιγράφεται από την Εκκλησία, δηλαδή με την κατάληψη ενός ατόμου από μια ξένη πνευματική δύναμη. Όμως λόγω των ομοιοτήτων, που παρουσιάζουν τέτοιες περιπτώσεις, συγκριτικά με περιπτώσεις, όπου ένα άτομο είναι ψυχικά άρρωστο, επιβάλλεται η ανάγκη διαχωρισμού των αυτών δυο τελείως διαφορετικών φαινομένων.
Σύμφωνα με την Εκκλησία μόνο ένας ιερέας που έχει κάνει ειδική εξάσκηση και έχει τη "Θεία Χάρη" μπορεί να δει αν ένα τέτοιο άτομο είναι δαιμονισμένο ή ψυχικά άρρωστο. Ενδεικτικό είναι ότι τέτοιοι ιερείς, αρκετά μορφωμένοι στο 75% των περιπτώσεων, παραπέμπουν τους συγγενείς του ατόμου αυτού να δουν κάποιον ψυχίατρο και αρνούνται να κάνουν εξορκισμό, επειδή θεωρούν πως το άτομο είναι άρρωστο και όχι δαιμονισμένο.
Η ψυχιατρική αρνείται στο σύνολό της (αν και υπάρχει μια μικρή ομάδα ψυχιάτρων που διαφωνούν) να δεχτεί την πιθανότητα δαιμονισμού και θεωρεί τέτοια φαινόμενα ως παράξενα και ιδιόμορφα, που εμπίπτουν σε κάποια από τις κατηγορίες ψυχικών νόσων ψυχωτικού χαρακτήρα και που πρέπει ακριβώς έτσι να αντιμετωπιστούν.
|
|