«Ψηλά το κεφάλι. Βυζάντιο και πάλι»Τελικά βρέθηκε ο "εθνοπατέρας" της νέας χιλιετίας, γι’ αυτή τη χώρα που ποτέ δεν της έλλειψαν οι πατριδοκάπηλοι “πνευματικοί” και οι επίσημοι πολτικοί “εθνικόφρονες”. Το ελληνικό ιερατείο, το ίδιο και απαράλλαχτο μέσα στους αιώνες (ανεξαρτήτως θρησκείας και πέρα από γεωπολιτικά όρια), διεκδικεί ξανά (διαμέσου του προκαθήμενού του) την ιστορική του θέση: στο θρόνο της “ορθόδοξης πίστης” (η ελληνική εκκλησία είναι ο ισχυρότερος εκφραστής του ορθόδοξου δόγματος), στον “τράχηλο του Έλληνα” (ο οποίος τράχηλος: «δεν είναι εύκολος», όπως είπε ο κ. Χριστόδουλος και φυσικά εννοούσε κάθε άλλον εκτός του εαυτού του και του συναφιού του), αλλά και πιο μακριά, εκεί στην Ανατολή, στις “χαμένες πατρίδες”, στους “άγιους τόπους”, παντού.
Ο ίδιος ο Χριστόδουλος και ό,τι η αμφίεση του και η προέλευσή του μαρτυρούν δεν είναι καθόλου τυχαίος. Τα δημόσια πρόσωπα δεν μπορούν και δεν θέλουν να είναι αθώα. Είναι φορτισμένα. Η καταγωγή τους δεν μπορεί να μας είναι αδιάφορη. Η θέση τους μέσα στο θεσμό δεν είναι κενή νοήματος. Το περιεχόμενο και η ποιότητα των λόγων τους ποτέ δεν θα είναι μονοσήμαντα. Τα λόγια τους διατρέχονται από ένα πλήθος νοημάτων, τα οποία οφείλουμε να ανακαλύψουμε για να δούμε ολοζώντανη την πραγματική τους εικόνα. Και ο λόγος του Χριστόδουλου φαίνεται νέος, παρθένος. Στην πραγματικότητα είναι αναμάσημα των ίδιων εκείνων μοτίβων, των ίδιων απόψεων και ιδεών, στις οποίες η ελληνική κοινωνία βασίζει την ίδια της την ύπαρξη. Εκείνοι που ποδηγετούν αυτήν την κοινωνία έχουν από καιρό τοποθετήσει τη δική τους μυθολογία και ρητορεία στα θεμέλια της. Η χρεοκοπία των “συμβατικών” εκφραστών αυτών των μυθολογιών, όπως είναι οι "εθνικόφρονες" νεοφασίστες (τύπου Ανδρεουλάκου), οι λαϊκιστές παλαιο-δεξιοί (τύπου Καρατζαφέρη), οι μικροί φύρερ (τύπου Πλεύρη) και οι σοβινιστές “πατριώτες” (τύπου Παπαθεμελή), έφερε την αναγκαιότητα ενός νέου τύπου έκφρασης. Ο Χριστόδουλος αποδεικνύει καθημερινά την επιτυχία της διαβολικής συγκυρίας που τον έφερε σε αυτή τη θέση.
Άνθρωπος με πολύ υψηλό δείκτη ευφυΐας, χαρισματικός ομιλητής και με σημαντική μόρφωση, ο προκαθήμενος της εκκλησίας της Ελλάδας, εκμεταλλεύεται στο έπακρο τον μοναδικό ηγέτη της εποχής μας: τα μέσα. Σε μία σχέση αμοιβαίου κέρδους, ο Χριστόδουλος δίνει στα ΜΜΕ αυτό ακριβώς που θέλουν. Τροφή για τα παράθυρά τους. Κι εκείνος εξασφαλίζει για τον εαυτό του το μεγαλύτερο ακροατήριο που θα μπορούσε να φανταστεί, το οποίο - παρεπιπτόντως - ποτέ δεν θα μπορούσε να αντικρίσει από κανέναν άμβωνα και κανένα μπαλκόνι. Η Εκκλησία βγαίνει από τον περίβολο της Μητρόπολης, όπου μαζεύονται οι ελάχιστοι εκείνοι “θεο-φοβούμενοι” (καθόλου τυχαία λέξη - όπως άλλωστε και κάθε λέξη, αφού όλες είναι ένοχες), οι οποίοι προσπαθούν να εξασφαλίσουν μια μικρή θέση (ευάερη και ευήλια) στον Παράδεισο ή μια ακόμη πιο μικρή θέση δίπλα στο παγκάρι (για να απλώσουν το χεράκι τους την κατάλληλη στιγμή -- «Τας θύρας, τας θύρας»!!!).
Λαθεμένος πληστάκις, γεμάτος διαστρεβλωμένες αλήθειες σκοπίμως και υπερφίαλα συνθηματικός και εμβατηριακός, ο λόγος του Χριστόδουλου εξυπηρετεί τους στόχους του. Παραλαμβάνοντας την Εκκλησία παροπλισμένη, με ελάχιστη επιρροή στον κόσμο, μάλλον από τις διαθέσεις και την ικανότητα των προκατόχων και όχι από έλλειψη κινήτρου, ο Χριστόδουλος είναι φυσικό να θέλει η Εκκλησία (με τον εαυτό του στην ηγεσία) να επανακτήσει τον χώρο που κατείχε στην αρχαιότητα, στη Ρώμη, στο Βυζάντιο, στο τουρκοκρατούμενο ελληνισμό κ.ο.κ. Το ζήτημα δεν είναι ούτε θρησκευτικό ούτε θεολογικό. Είναι βαθιά πολτικό. Πάντα ήταν. Μόνο τα διάφορα “σχίσματα” των εκκλησιών να δεί κανείς και την ιστορία των “αιρέσεων” να ξεφυλλίσει θα μπορέσει να διακρίνει τα βαθύτερα κίνητρα των ιστορικών καταγραφών. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η “αυτοκέφαλη” ελληνική εκκλησία και οι “κακές σχέσεις” με το Πατρειαρχείο. Είναι, άραγε, τυχαίο το γεγονός ότι πρώτο θέμα στην ημερήσια διάταξη, από την “εκλογή” του Χριστόδουλου και μετά, είναι οι σχέσεις κράτους και εκκλησίας, ενώ στη δεύτερη θέση έρχεται (με διαφορά στήθους!!!) η εκκλησιαστική περιουσία; Ο Χριστόδουλος το είπε ξεκάθαρα. Ο στόχος είναι ένας: Η συστέγαση (υπό τη σκέπη της Μητρόπολης Αθηνών και στην αγκάλη του Χριστόδουλου) των απανταχού “ελληναράδων” της νέας χιλιετίας και η εξόρμηση προς ανατολάς για να πατάξουμε τον “μοναδικό επικίνδυνο” εχθρό μας (όπως θα έλεγε και ο “εθνάρχης”) και να σηκώσουμε την ελληνική σημαία στη Παναγιά τη Σουμελιώτισσα, ορθώνοντας το νέο ελληνορθόδοξο σύμβολο (φυσικά, το νέο τριπλό ή τετραπλό και δέκα φορές “διαμαντένιο” CD του Νίκου Καρβέλα) στην Αγιά Σοφιά και αλλαλάζοντας ως άλλοι αρματωλοί και κλέφτες την ιερή κραυγή: “Πίσω κωλότουρκοι!”. Κι ύστερα ποιος μας πιάνει. Η Δύση θα είναι παιχνιδάκι για εμάς. Φυσικά τα σχέδια δεν περιορίζονται. Τρώγοντας ανοίγει η όρεξη. Ας απλώσουμε την ελληνική αυτοκρατορία στα πέρατα της οικουμένης. Κι έπειτα ας αναμείνουμε τη Δευτέρα Παρουσία. Δηλαδή την ελληνική βασιλεία στους Ουρανούς. Φευ!
Ο χώρος περιορίζει αναγκαστικά την επέκταση του άρθρου αυτού. Προτιμώ να κλείσω με δύο καταπληκτικά αποσπάσματα από ένα σπουδαίο κείμενο, την Ελληνική Νομαρχία του Ανώνυμου του Έλληνος, το οποίο τυπώθηκε το 1806 και ίσως να αποτελεί το επαναστατικό μανιφέστο του υπόδουλου ελληνισμού :
«Η θρησκεία, ω Έλληνες, η οποία συνίσταται εις το να δοξάζη ο άνθρωπος τον πλάστην του Παντός, βέβαια είναι εν από τα παλαιότερα συστήματα των ανθρώπων. Και εξακολούθως οι πρώτοι βασιλείς εστάθησαν ιερείς. Αυξάνοντας όμως αι ιδέαι των ανθρώπων, απεφάσισαν να τιμήσουν τον κτίστην του Παντός, όχι πλέον με την απλότητα και την ειλικρίνειαν, αλλά με πομπήν και πολυτελή δώρα. Ευθύς, λοιπόν, έκτισαν ναούς, και υπηρέτας του αφιέρωσαν ουκ ολίγους. Αλλ’ αυτοί οι υπηρέται, απ’ ολίγον κατ’ ολίγον, ηυξήνθησαν τόσον, και τόσον αγνωμόνως αντήμειψαν τον αμαθή και ευκολοκατάπειστον λαόν, ώστε οπού είναι ανεκδιήγητα τα κακά, οπού επροξένησαν εις τον κόσμον, και βέβαια ο πλέον σκληρόκαρδος πρέπει να κλαύση, όταν αναγνώση την ιστορίαν των.» […]
«Οι ιερείς, αγαπητοί μου, φυλάττοντες έν σκοπόν καθόλου διάφορον, από τους λοιπούς συμπολίτας μας, πάντοτε επροσπάθησαν, με το μέσον της θεότητος, να καταδυναστεύσουν τους συμπολίτας των, καθώς μέχρι της σήμερον, με την αμάθειαν και κακομάθησιν επέτυχον του σκοπού των. Αυτοί, καλύπτοντες με τίτλον αγιότητος τα πλέον φανερά ψεύματα, εγέμισαν τους αδυνάτους νόας του λαού από μίαν τοσαύτην δεισιδαιμονίαν, ώστε οπού, αντί να ονομάσουν ψεύμα το αδύνατον, το ονομάζουν άγιον, και ούτως αδιστάκτως πιστεύουσιν εις κάθε τους λόγον, ούτε τολμούσι να εξετάσωσι το παραμικρόν, μάλιστα δε τους είναι εμποδισμένον.»
Υ.Γ.1 Τα εισαγωγικά υπάρχουν ή λείπουν σκοπίμως. Συγχωρέστε μου τις πολλές παρενθέσεις, αλλά ο οργισμένος λόγος γίνεται ελλειπτικός και νευρικός.
Υ.Γ.2 Έπειτα από τη συγγραφή αυτού του κειμένου έτυχε να διαβάσω στις εφημερίδες τη φοβερή αντίδραση του Χριστόδουλου όσον αφορά την εκδήλωση των Μαρτύρων του Ιεχωβά σο γήπεδο της ΑΕΚ στα μέσα του Αυγούστου. Φοβάται λέει την κατάργηση των Μεταξικών νόμων περί προπσηλυτισμού. Κανείς, όμως, ποτέ δεν μας έχει πει τι πρέπει να γίνει με το μεγαλύτερο και πιο αναιδή προσηλυτιστή της ελληνικής κοινωνίας, την Εκκλησία.