Το Πλανητικό μας Σύστημα

n

- Αφροδίτη -

n

Η Αφροδίτη είναι το λαμπρότερο ουράνιο σώμα, μετά τον Ήλιο και τη Σελήνη, και είναι ορατή κατά την ανατολή (Αυγερινός) και τη δύση (Έσπερος). Το κύριο χαρακτηριστικό της είναι ότι σκεπάζεται από πυκνά νέφη, τα οποία αποτελούνται κατά 90% από διοξείδιο του άνθρακα και στα οποία οφείλεται η μεγάλη λαμπρότητά της.

Η απόσταση της Αφροδίτης από τον Ήλιο, είναι λίγο μικρότερη από αυτή της Γης, ενώ η μάζα και ο όγκος της είναι παρόμοια με της Γης, και έτσι η Αφροδίτη θεωρείται από τους αστρονόμους ως ο αδελφός πλανήτης μας. Πολλά διαστημόπλοια έχουν σταλεί για παρατήρηση των χαρακτηριστικών της Αφροδίτης, όπως τα Μariner, Βενέρα, Pioneer και Venus, που έδωσαν εξαιρετικά σημαντικές πληροφορίες. Μεγάλη έκπληξη προκαλεί το γεγονός ότι τα αντικείμενα, οι πέτρες και οι βράχοι εμφανίζουν σκιά, που σημαίνει ότι οι ακτίνες του ήλιου μπορούν και περνούν μέσα από την πυκνή ατμόσφαιρα της Αφροδίτης φωτίζοντας την επιφάνεια μ' ένα κοκκινωπό φως.

Από παρατηρήσεις που έγιναν με ραντάρ, έχει διαπιστωθεί ότι η επιφάνεια της Αφροδίτης παρουσιάζει ανωμαλίες στο έδαφος, δηλαδή εξογκώματα, όρη και κοιλάδες που διαδέχονται το ένα απότομα μετά το άλλο, καθώς και κρατήρες. Μάλιστα η κοντινή απόσταση της Αφροδίτης από τον πλανήτη μας, έχει επιτρέψει και τη χαρτογράφησή της.

Παρακάτω παρατίθενται εικόνες από διάφορες αποστολές στην Αφροδίτη.

Στη φωτογραφία φαίνονται τρεις μεγάλοι κρατήρες, με διαμέτρους που ποικίλουν από 37 ως 65 km, καθώς επίσης διακρίνονται και μικρότεροι κρατήρες πιθανώς προερχόμενοι από συγκρούσεις με μετεωρίτες. Οι πυθμένες των κρατήρων φαίνονται σκοτεινοί επειδή είναι σχετικά λείοι και έχουν καλυφθεί με λάβα, που μάλλον προέρχεται από σχηματισμούς διαμέτρου 1-12 km που μπορείτε να δείτε βορειοανατολικά της εικόνας.

Περιοχή Ovdan

Η τεκτονική δομή των πετρωμάτων της Αφροδίτης είναι αυτή που βλέπετε στην εικόνα και κυριαρχεί σχεδόν σε όλη την επιφάνειά της. Οι σκοτεινές περιοχές είναι προφανώς κοιλάδες που έχουν σκεπαστεί με λάβα.

Περιοχή Alpha

Η περιοχή Alpha είναι μια φωτεινή περιοχή στην οποία κυριαρχούν έντονες πτυχώσεις του εδάφους, κορυφογραμμές και όρη προς κάθε κατεύθυνση. Το μήκος αυτών των πτυχώσεων κυμαίνεται από 10 μέχρι 60 Km. Η περιοχή Alpha βρίσκεται σε υψόμετρο άνω των 4 Km. Τα κοιλώματα φαίνονται σκούρα στη φωτογραφία και είναι πιθανό να είναι καλυμμένα με λάβα. Τα ηφαίστεια είναι τα φωτεινά σημεία της φωτογραφίας. Προσέξτε το μεγάλο ηφαίστειο που βρίσκεται πάνω δεξιά στη φωτογραφία. Στο κέντρο του ηφαιστείου ύψους 35 Km, μπορείτε να διακρίνετε την καλδέρα ( η κοιλότητα που δημιουργείται μετά την έκρηξη ) .

Περιοχή Ανατολικό Lakshmi

Τα λεία τμήματα και αυτής της περιοχής της Αφροδίτης είναι σκεπασμένα με λάβα. Τα σκοτεινά σημεία μπορούν να προσμοιαστούν με τη λάβα pahoehoe (λάβα που αφήνει λεία επιφάνεια), ενώ οι λαμπερές περιοχές της φωτογραφίας μπορεί να θεωρηθεί ότι ανήκουν στη λάβα aa, ανάλογη με της Γης (λάβα που αφήνει ανώμαλη επιφάνεια). Τα τρία σκοτεινότερα σημεία υποδηλώνουν τις πηγές της λάβας. Τα περισσότερα αντικείμενα που εισέρχονταιστην επιφάνεια της Αφροδίτης, δεν προλαβαίνουν να προσκρουστούν με την επιφάνειά της, διότι αναφλέγονται κατά την είσοδό τους στην πυκνή ατμόσφαιρα. Παρόλα αυτά, κάποια ξεφευγουν την πλήρη καταστροφή και προσκρούουν στην επιφάνεια. Προσέξτε στη δεξιά πλευρά της εικόνας τον κρατήρα που έχει δημιουργηθεί από μία τέτοια πρόσκρουση.

Περιοχή Lavinia

Η φωτεινή ζώνη της φωτογραφίας που διακρίνεται από πάνω δεξιά μέχρι κάτω αριστερά, είναι πιθανώς πτυχώσεις των άνω στρωμάτων του εδάφους του πλανήτη. Οι σκοτεινές περιοχές μεταξύ των πτυχώσεων είναι κοιλάδες σκεπασμένες με λάβα. Η μαύρη ταινία στο κέντρο παριστάνει απώλεια δεδομένων.

Στις δύο φωτογραφίες φαίνονται δύο "κορόνες" της Αφροδίτης. Οι κορόνες είναι γιγαντιαίοι σχηματισμοί που προέρχονται από την ελλειψοειδή (σχεδόν κυκλική) κίνηση του καυτού μάγματος που αναδύεται απο το εσωτερικό του πλανήτη.

Καθώς το μαγμα ανεβαίνει προς την επιφάνεια του πλανήτη, προκαλεί λιώσιμο και ανύψωση του ανώτερου φλοιού. Καθώς το μάγμα παγώνει, ο φλοιός αρχίζει και κατεβαίνει. Έτσι, από τη συνεχή ανύψωση και καταβύθιση του φλοιού, δημιοουργούνται οι κυκλικές - ελλειψοειδείς δομές που διακρίνονται στην εικόνα. Οι φωτογραφίες έχουν παρθεί από το διαστημόπλοιο Μαγγελάνος κατά τη διάρκεια της πρώτης χαρτογράφησης το 1990 και 1991.

Καλδέρα στη Χώρα Ιστάρ

Στη φωτογραφία βλέπετε μία τεράστια καλδέρα μήκους 233 Km στη βάση της, 1-2 Km βαθιά και 120-215 Km σε διάμετρο, που ονομάζεται " Sacajawea Patera ". 140 Km vοτιοανατολικά της καλδέρας υπάρχει ένα σύστημα καναλιών που πιθανότατα δημιουργήθηκε από την κίνηση της λάβας.

Μπορείτε να διακρίνετε τις 7 κυκλικές δομές της περιοχής Alpha με διάμετρο περίπου 25 Km η κάθεμία και ύψος 750m. Οι επιστήμονες πιστεύουν ότι δημιουργήθηκαν από βίαιες εκρήξεις πηκτής λάβας.

Κρατήρας Golubkina

Στη φωτογραφία φαίνεται ο κρατήρας Golubkina ,που πήρε το όνομά του από τη Ρωσίδα γλύπτρια Anna Golubkina, σε μια φωτογραφία από το διαστημόπλοιo Μαγγελάνο. Ο κρατήρας έχει διάμετρο 30 Km και χαρακτηρίζεται από χωμάτινα τοιχώματα και την κεντρική κορυφή, που έιναι άλλωστε τυπική στους κρατήρες της Γης, του Άρη και της Σελήνης. Τα χωμάτινα τοιχώματα δημιουργήθηκαν από την κατάρρευση του εδάφους λόγω της πτώσης του μετεωρίτη. Στη δεύτερη φωτογραφία φαίνεται μεγέθυνση του κρατήρα από υπολογιστή κατά 20 φορές.

Κρατήρας Mead

Ο κρατήρας Mead είναι ο μεγαλύτερος γνωστός κρατήρας που υπάρχει στην επιφάνεια της Αφροδίτης. Πήρε το όνομά του από την Margaret Mead, αμερικανίδα ανθρωπολόγο, έχει διάμετρο 280 Km και βρίσκεται βόρεια της περιοχής Aphrodite και ανατολικά της περιοχής Eistla.

Δυτική Χώρα Ιστάρ

Στη φωτογραφία παριστάνεται η κοιλάδα της δυτικής χώρας Ιστάρ σε 3-διάστατη όψη. Η δυτική χώρα είναι Ιστάρ είναι περίπου στο μέγεθος της Αυστραλίας. Το υψηλότερο σημείο είναι σε υψόμετρο 2.5 -4 Km, και μπορείτε να το διακρίνετε στα δεξιά της εικόνας.

Η φωτογραφία δείχνει την περιοχή του ηφαιστείου "Sif Mons" ακριβώς πριν την κορυφή. Μπορείτε να διακρίνετε φωτεινές και σκοτεινές περιοχές της λάβας Στις φωτεινές περιοχές η λάβα έχει πτυχώσεις και θεωρείται ότι προέρχεται από πρόσφατη ηφαιστειακή δραστηριότητα, ενώ στις σκοτεινές περιοχές η λάβα είναι λεία και προέρχεται από παλαιότερη ηφαιστειακή δρσατηριότητα. Τ ηφαίστειο είναι 2 Km ψηλό και έχει διάμετρο 200 Km.

Στην Αφροδίτη έχουν μετρηθεί θερμοκρασίες εδάφους της τάξης των 500 °C, πολύ μεγάλες πιέσεις της τάξης των 90-95 atm και ταχύτητες ανέμων από 30 km/h ως 180 km/h. Τα νέφη της ανώτερης ατμόσφαιρας της Αφροδίτης περιστρέφονται ταχύτατα γύρω από τον πλανήτη, πραγματοποιώντας μια πλήρη περιστροφή σε μερικές μέρες, σε αντίθεση με την περιστροφή του ίδιου του πλανήτη που είναι πολύ βραδεία και μάλιστα κατά την ανάδρομη φορά από τα νέφη.

Ένα από τα ιδιόρρυθμα χαρακτηριστικά της Αφροδίτης είναι ότι η περίοδος περιστροφής και περιφοράς της Αφροδίτης είναι συντονισμένη με τη Γη κατά τέτοιο τρόπο, ώστε να δείχνει πάντα την ίδια πλευρά της κάθε φορά που περνάει κοντά από τη Γη, ως αποτέλεσμα της βαρυτικής επίδρασης της Γης στην ασύμμετρα κατανομημένη μάζα της Αφροδίτης. Η Αφροδίτη δεν εμφανίζει μαγνητικό πεδίο προφανώς λόγω της πολύ αργής περιστροφής της, καθώς επίσης δεν έχει και κανένα δορυφόρο.


<-- (προηγούμενη σελίδα)

(c) Κυβερνογράφοι - All rights reserved