Από τότε που βγήκε το τελευταίο τεύχος, στις 27 Ιουλίου, έγιναν πάρα πολλά. Μεσολάβησε ένας Αύγουστος κατά τον οποίο πήγαμε διακοπές και η επιστροφή μας βρήκε κολλημένους μπροστά στις τηλεοράσεις μας με τον θάνατο της Λαίδης Νταϊάνα. Σε διάστημα μικρότερο της εβδομάδας πέθανε η Μητέρα Τερέζα (Αλβανικής υπηκοότητας για όσους δεν το έμαθαν), η Αγία των φτωχών αλλά δεν δόθηκε μεγάλη σημασία εκεί γιατί το δαχτυλίδι της Νταϊάνα, ο ανεπίσημος αραβώνας της με το Ντόντι και η δίμηνη εγκυμοσύνη της ήταν η σαπουνόπερα που μας απασχολεί μέχρι σήμερα.  Όμως, δεν ήταν μόνο αυτό που είδαμε αυτές τις μέρες. Είδαμε και τα γκάλοπ "ένα χρόνο μετά" που μας απασχόλησαν κι αυτά αρκετά με τις τρομερές αντιθέσεις τους. Ο Σημίτης φαίνεται όμως ότι δεν έχασε πολύ από την προτίμηση του λαού, τουλάχιστον όχι όση είχαν χάσει οι προκαθίμενοί του σε παρόμοια γκάλοπ περασμένων εκλογών.  Λίγες μέρες μετά, βγαίνει το βιβλίο της Δήμητρας παρόλο που είχε ανακοινωθεί για τις 18 Οκτώβρη, αλλά σου λέει "Όλοι γι αυτό μιλάνε τώρα, βγάλ' το να κονομήσει η χήρα κάνα φράγκο παραπάνω." Εθνική ξεφτίλα που τείνει για διεθνής, καθότι το βιβλίο θέλουν ντε και καλά να το μεταφράσουν και σε άλλες γλώσσες να μάθουν όλοι ότι ο Ανδρέας ήταν ο τζουτζούκος της. Δέκα χιλιάδες αντίτυπα τη μέρα πούλαγε το σκασμένο. Και απορώ, ποιός ο λόγος να το διαβάσεις κύριε Κούλη και κυρία Κούλα μου; Θες να ενημερωθείς; Πάρε εφημερίδα. Θες να ψυχαγωγηθείς; Πάρε ένα περιοδικό. Θες να κουτσομπολέψεις μέχρις αισχάτων πώς κατουρούσε ο Ανδρέα; Πάρε το βιβλίο της Μιμής. Όχι ότι έχω τίποτα εναντίον της κυρίας. Ο καθένας στη θέση της το ίδιο θα έκανε. Αλλά πάντως εκείνο το χαστούκι δεν χόρταινα να το βλέπω στο ΣΚΑΪ. Νά'σαι καλά παληκάρι μου, εσύ καμεραμάνε μου που το τράβηξες! Όμως, δεν έχουμε παράπονο και από το Σεπτέμβρη γιατί είδαμε τους U2 στη μεγάλη φτωχομάνα. Αν και μας έσκασαν με το ότι μπορεί να μη γίνει η συναυλία λόγω απεργίας των τελωνειακών και ότι μπορεί τα συμπράγκαλά τους να έμεναν στα σύνορα αλλά ευτυχώς έδρασαν τα παιδιά του ΟΠΠΕΘ γρήγορα και εν μία νυκτεί στήθηκε η εξέδρα, το λεμόνι και η γιγαντο-οθόνη. Αλλά εμείς δεν περιμέναμε να το μάθουμε από τα μήντια, όχι κύριε. Βρήκαμε έναν Ιρλανδό από τους τεχνικούς του συγκροτήματος και τον ρωτήσαμε και μας καθησύχασε.  Στο πλαίσιο των διοργανώσεων για την Πολιτιστική Πρωτεύουσα, το μεσημέρι πριν τη συναυλία έγιναν πολλοί διαγωνισμοί για να κερδίσει κάποιος το πολυπόθητο χαρτάκι, αν δεν πρόλαβε να το προμηθευτεί προηγουμένως. Έτσι, είχαμε το διαγωνισμό Quake του οποίου τα αποτελέσματα δεν μάθαμε ποτέ γιατί προτιμήσαμε τον βέρο Σαλονικιό (η μαμά του ήταν από Θεσαλλονίκη και ο μπαμπάς του από τη Βέροια, εξ' ου και Βέρος) Χρήστο Φερεντίνο που έκανε φωτο-κουίζ με παλιές φωτογραφίες της Θεσσαλονίκης. Και εδώ πρέπει να πούμε - γιατί αν δεν το πω θα σκάσω - ότι το περιοδικό είχε άμεση σχέση με το δώρο του τελικού αφού ο Φερεντίνςο ρώτησε έναν από τους συντάκτες του περιοδικού για να κάνει την παντομίμα που ανέδειξε τον νικητή που κέρδισε ένα ολόκληρο σύστημα Home Cinema. Η αλήθεια είναι ότι πολλοί κουράστηκαν γι αυτό το τεύχος που βλέπετε τους υπολογιστές σας. Ελπίζουμε να το εκτιμήσετε και να σας αρέσει το αποτέλεσμα. Να περνάτε καλά. Ο αρχισυντάκτης στη θέση του εκδότη,     Γιώργος Αναγνωστόπουλος